Nie ma drugiego tak autentycznie katolickiego i popularnego nabożeństwa maryjnego jak Różaniec Najświętszej Maryi Panny. I nie istnieje drugie nabożeństwo, jak to wyjawiła Maryja wielu swym sługom, które byłoby równie miłe Jej Niepokalanemu Sercu.

Święty Ludwik Maria Grignion de Montfort w swym dziele zatytułowanym Przedziwny sekret Różańca Świętego pisze: Najświętsza Dziewica objawiła błogosławionemu Alanowi de Rupe, że po Najświętszej Ofierze Mszy Świętej, która jest pierwszą i najbardziej żywą pamiątką naszego Pana, nie ma praktyki wspanialszej i wyjednującej większe łaski od Różańca Świętego, który jest jakby drugą kommemoracją (upamiętnieniem) i przedstawieniem Życia i Męki Chrystusa.

Różaniec łączy w sobie modlitwę ustną i modlitwę w myślach. Powtarzane są w nim najpiękniejsze i najskuteczniejsze modlitwy chrześcijańskiej pobożności, takie jak Wierzę w Boga Ojca, czyli Skład Apostolski, Ojcze Nasz i Zdrowaś Maryjo. Po każdej dziesiątce wychwala się w nim także Trójcę Przenajświętszą modlitwą Chwała Ojcu, a jego odmawianie kończy często Pod Twoją Obronę lub Witaj Królowo oraz Litania Loretańska.

W Lourdes w 1858 roku Maryja przemówiła bardziej poprzez symboliczne gesty niż poprzez słowa. Dlatego też niezwykle znaczący jest fakt, iż ukazując się osiemnaście razy świętej Bernadecie, przekładała Ona w palcach paciorki różańca. I święta Bernadeta robiła to samo.

Również w Fatimie, w każdym ze swych sześciu objawień, Najświętsza Maryja Panna kładła szczególny nacisk na konieczność codziennego odmawiania Różańca w celu nawrócenia świata. W ostatnim objawieniu przedstawiła się jako Matka Boża Różańcowa.