Na krótko przed pielgrzymką Benedykta XVI do Bawarii we wrześniu 2006 roku wyszło na jaw, że dawny kardynał Monachium, a obecny papież nie ma szans na otrzymanie tytułu honorowego obywatela tego miasta. Pomimo ponawianych prób nie zgodziły się na to partie socjalistów i zielonych zasiadające w ratuszu. Powód? Jego nieustający i kategoryczny sprzeciw wobec żądań środowisk homoseksualnych.
Dokładnie na cztery tygodnie przed przyjazdem papieża zorganizowano w Monachium marsz homoseksualistów, na który przygotowano wulgarne, obsceniczne fotomontaże oraz kukłę Ojca Świętego przebranego za homoseksualistę. Na Zachodzie takie profanacje wymierzone przeciw katolikom są regułą, standardem homoparad.
W lipcu 2006 roku, relacjonując V Światowy Kongres Rodzin w Walencji, państwowa telewizja hiszpańska pokazywała to wydarzenie podobnie jak niegdyś nasza, komunistyczna, pierwszą pielgrzymkę Jana Pawła II do Polski w 1979 roku. Komunistyczna starała się pokazać tylko papieża i najwyżej kilka starszych sióstr zakonnych, a miliony pielgrzymów pominąć. Hiszpańska tak manipulowała, żeby między innymi nie pokazać nawet jednej twarzy z 14-osobowej przepięknej rodziny z Monachium, która stała tuż przed papieżem. Za to na dzień przed jego przyjazdem bardzo przychylnie relacjonowała marsz homoseksualistów wymierzony przeciwko niemu. Podobnie chętnie, jak swego czasu nasza telewizja pokazywała pochody pierwszomajowe...
Te trzy wydarzenia związane tylko z jednym miastem – Monachium, w którym dane mi było przebywać podczas papieskiej pielgrzymki, pokazują, jak bardzo kwestia homoseksualizmu jest terenem starcia Kościoła i świata.
Byliśmy też świadkami wydarzeń jeszcze bardziej dramatycznych. Mianowicie przewodniczący Konferencji Episkopatu Włoch abp Agnelo Bagnasco, biskup Genui, „dostał list, w którym oprócz jego zdjęcia z namalowaną swastyką był nabój. W języku mafii oznacza to śmierć". Ten wyrok śmierci oraz inne jeszcze groźby duchowny otrzymał za swoją odwagę sprzeciwienia się żądaniom homolobby. Wobec powagi tego kolejnego aktu homoterroru biskup został otoczony nieustanną policyjną ochroną; poparcia udzielają mu także demonstranci na ulicach Genui i sam Benedykt XVI. Papież i episkopat Włoch nadal jednoczą wysiłki w celu niedopuszczenia do legalizacji w tym kraju pseudohomomałżeństw.
Dlaczego Kościół – przy całym swoim miłosierdziu i szacunku dla człowieka – tak jasno, stanowczo, zdecydowanie sprzeciwia się homolobby, i to pomimo całej jego potęgi i złowrogości?
Wynika to z samej natury Kościoła. Po prostu chodzi tu o elementarną prawdę, elementarną intelektualną i moralną uczciwość. Jezus Chrystus objawił całą prawdę o człowieku i nieustannie głosi ją w swoim Kościele, aby bronić małżeństwa, rodziny i człowieka.
Racje biblijne
Homoseksualizm jest w Biblii jednoznacznie potępiony – i to od samego początku. Już w jej pierwszej księdze, w Księdze Rodzaju, czytamy: „Skarga na Sodomę i Gomorę głośno się rozlega, bo występki ich mieszkańców są bardzo ciężkie" (Rdz 18, 20). Spośród tych występków dowiadujemy się najwięcej o jednym – o homoseksualizmie; widocznie dla Boga jest on szczególnie ciężki i odrażający. Kiedy Lot gości u siebie dwóch obcych, pod jego dom podchodzą starzy oraz młodzi mieszkańcy Sodomy i mówią do niego: „Wyprowadź ich do nas, abyśmy mogli z nimi poswawolić!" (Rdz 19, 5). Na jego błagania odpowiadają groźbami i przemocą. To przepełniło czarę goryczy; na drugi dzień Sodoma i Gomora zostają unicestwione, ocalony zostaje tylko jeden jedyny sprawiedliwy – Lot i jego rodzina. To od tego wydarzenia bierze się wyrażenie „sodoma i gomora" na określenie skrajnego ludzkiego rozpasania i zaślepienia moralnego.
Bardzo podobną historię znajdujemy w Księdze Sędziów, w rozdziale 19. Również tam ludzie, którzy gotowi są nawet do współżycia homoseksualnego jako kolejnej formy swojego wyuzdania, dopuszczają się strasznego grzechu, którego konsekwencją jest zgładzenie prawie całego pokolenia Beniamitów.
Potępienie homoseksualizmu jest powtórzone z jeszcze większą mocą w Nowym Testamencie. Święty Paweł wyraźnie mówi, że czynni homoseksualiści, podobnie jak inni grzesznicy, którzy nie chcą się nawrócić, ryzykują potępienie:
„Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwieźli, ani mężczyźni współżyjący ze sobą, (...) nie odziedziczą królestwa Bożego” (1 Kor 6, 9 i n.). Dla św. Pawła jednym z podstawowych znaków tego, jak głęboko człowiek upadł, jak bardzo sam sobie zaprzecza, jak daleko odszedł od Boga, jest właśnie homoseksualizm (Rz 1, 18-32). Znana jest mu też propaganda homoseksualistów (jak dzisiaj) drwiąca w twarz Bogu. Pisze:
„Oni to, mimo że dobrze znają wyrok Boży, iż ci, którzy się takich czynów dopuszczają, winni są śmierci, nie tylko je popełniają, ale nadto chwalą tych, którzy to czynią" (Rz 1, 32). Podobne słowa znajdujemy w Liście do Tymoteusza (1, 3-11) oraz w Księdze Kapłańskiej (18, 19-23). Tak zdecydowane podeptanie zamysłu Bożego, zanegowanie naturalnej komplementarności mężczyzny i kobiety, musi na wielu polach dogłębnie ranić i niszczyć człowieka, musi z czasem przynosić katastrofalne skutki – musi więc pociągać za sobą Boże potępienie.
