Ogłoszony przez św. Alberta Wielkiego "świetnością i kwiatem całego świata", został nazwany przez Papieża św. Piusa V Doktorem Anielskim i otrzymał od Kościoła Świętego oficjalny tytuł Doktora Powszechnego, z racji niezrównanej mądrości teologicznej i filozoficznej. Jego święto obchodzone jest 28 stycznia.
Tomasz urodził się ok. 1227 roku w Akwinie, we włoskiej Campagna Felice u stóp słynnego klasztoru Monte Cassino, w rodzinie spokrewnionej z cesarzami i królami, wśród których był m. in. król Francji św. Ludwik IX. W wieku pięciu lat zaczął pobierać nauki w klasztorze Monte Cassino.
Już wtedy "spokój jego oblicza, niezmienność jego temperamentu, jego skromność i łagodność były dostrzegalnymi znakami, którymi Bóg go wywyższył w swoich pierwszych łaskach
".
Gdy skończył 10 lat, kontynuował naukę na Uniwersytecie w Neapolu. Jak twierdził pierwszy biograf św. Tomasza: "Na zajęciach jego geniusz zaczął błyszczeć w taki sposób, a jego inteligencja objawiać się tak przenikliwie, że powtarzał innym studentom nauki mistrzów w formie bardziej podniosłej, bardziej zrozumiałej i głębszej, niż usłyszał".
Zwycięstwo nad pożądaniem
Było to kilka lat później w Neapolu. Dorastający Tomasz zapragnął związać się z utworzonym dwadzieścia lat wcześniej zakonem dominikanów reprezentującym na ówczesne czasy "awangardę doktrynalną i wojowniczą Kościoła". Ponieważ był niepełnoletni, musiał pewien czas poczekać na przyjęcie do grona synów św. Dominika. Uczynił to, po śmierci ojca, w grudniu 1243 roku.
Zanim jednak do tego doszło musiał przezwyciężyć opór matki, która miała wobec niego inne plany. Wysłała do Tomasza dwóch innych swoich synów, żołnierzy cesarza, aby odwiedli go od postanowienia. Ci robili wszystko, żeby przekonać zamkniętego w wieży zamkowej Tomasza, do porzucenia planów związania życia z zakonem dominikańskim. Nic nie odnosiło skutku. Bracia uciekli się wtedy do nikczemnego podstępu: zatrudnili najpiękniejszą kurtyzanę w okolicy, obiecując jej duże wynagrodzenie, jeśli zdoła przywieść młodzieńca do grzechu.
Kiedy kobieta weszła do pokoju, zdeterminowany Tomasz chwycił z kominka kawałek rozżarzonego drewna i wygonił ją. W końcu, według jego pierwszych biografów, po prawie dwóch latach uwięzienia udało mu się uciec z pomocą sióstr, opuszczając się w koszyku w ramiona dominikanów, którzy na niego oczekiwali.
Spotkanie dwóch geniuszów, dwóch świętych
W roku następnym Tomasz wyjechał do Paryża. W tym sławnym centrum uniwersyteckim błyszczał wtedy swoją mądrością dominikanin Albert de Bollstädt, który przeszedł do historii jako św. Albert Wielki.
"Spotkanie Tomasza z Akwinu z Albertem Wielkim jest wydarzeniem prezentującym wyjątkową transcendencję w historii kultury. Można również powiedzieć, że są to dwaj współpracownicy, którzy opracowali najobszerniejszy i najbardziej spójny system filozoficzny wszechczasów"- napisał biograf Tomasza.
Tomasz towarzyszył swojemu mistrzowi, gdy ten zamierzał zorganizować ośrodek studiów teologicznych zakonu dominikanów w Kolonii. Tam otrzymał święcenia kapłańskie i został asystentem św. Alberta Wielkiego.
W roku 1252, pomimo że nie skończył jeszcze 30 lat, został wysłany do Paryża, żeby się doktoryzować (wiek wymagany w takich przypadkach wynosił wówczas 35 lat).W Mieście Światła Tomasz stał się bardzo popularny, ponieważ "skromność jego zachowania, mądrość jego dyskursów, jego niezmienna łagodność, naturalne piękno rysów jego twarzy, głębia dobroci, która emanowała z całej jego osoby, przekazywały coś niebiańskiego i boskiego tym, którzy z nim rozmawiali".
Być może żaden mistrz nie był nigdy podziwiany i słuchany z większą pasją niż Tomasz z Akwinu. "Jego wyjątkowy kult prawdy przekazuje słowami i czynami pewność, która daje młodym słuchaczom najwyższą radość uczestnictwa w nagłym cudzie. W epoce pełnej wielkich aspiracji, poszukiwania absolutu, dusze chcą czegoś więcej niż prostych gier dialektycznych na temat pojęć abstrakcyjnych. Chcą dotykać rzeczywistości, dotrzeć do samego wnętrza zagadnień, wejść w posiadanie szlachetnych dowodów rozumu i Wiary. Wiary, która dąży do zrozumienia. A Tomasz z Akwinu, nie broniąc żarliwych zachwytów wiary, prowadzi do maksymalnego zrozumienia uniwersalnych tajemnic i harmonii".
Według tradycji św. Bonawentura - wielki nauczyciel i święty franciszkanin - oraz św. Tomasz otrzymali doktorat w tym samym dniu na uniwersytecie w Paryżu.
Jedność między świętym Królem i świętym Doktorem
Sława św. Tomasza rosła i wszyscy chcieli go usłyszeć. Święty Ludwik IX - Król Krzyżowiec - radził się go we wszystkich ważnych sprawach. Pewnego dnia, kiedy zaprosił go do swojego stołu, zakonnik był bardzo zamyślony i milczał. Nagle, uderzając pięścią w stół, Tomasz wykrzyknął: "Znalazłem niezbity argument przeciw manichejczykom". Król, natychmiast posłał do Tomasza swojego sekretarza, by zanotował argument, bojąc się iż Tomasz mógłby go zapomnieć. "Budujący to obraz średniowieczny, demonstrujący idealną jedność, która panowała w tym chwalebnym okresie historii między królami i mędrcami, połączonymi wspólnymi ideałami prawdy i służby Bogu" – stwierdził Joao Amael, w książce o św. Tomaszu. Mądrość i wiedza Doktora Anielskiego pochodzą z czystości i świętości jego życia.
Na krótko przed śmiercią wyznał bratu Reinaldo, swojemu sekretarzowi, że Bóg uchronił go od wszystkich grzechów, które niszczą w duszy miłosierdzie. Ponadto "nigdy nie oddawał się nauce lub tworzeniu, zanim nie poprosił Boga poprzez modlitwę, aby obdarzył go łaską. I wyznał z prostotą, że wszystko, co wiedział, zawdzięczał głównie Bożemu oświeceniu, a nie swojej nauce i pracy".
Jego genialne pisma: "słoma"...
Jednakże po wizji, którą miał podczas celebrowania Mszy Świętej w kaplicy św. Mikołaja w grudniu 1273 roku, nigdy więcej nie wrócił do pisania. Tym, którzy naciskali na niego, aby ukończył swoje dzieło, odpowiadał: "Nie mogę. Wszystko, co napisałem dotąd, wydaje mi się jedynie słomą". To dlatego, że w tamtej wizji zostały mu objawione prawdy i tajemnice tak wielkie, że wszystko poza tym wydawało mu się bez wartości.
Po otrzymaniu ostatnich sakramentów na łożu śmierci w 1274 roku, wyznał przed poświęconą Hostią: "Mam nadzieję, że nigdy nie nauczałem żadnej prawdy, której nie nauczyłbym się od Ciebie. Jeśli przez niewiedzę uczyniłem odwrotnie, unieważniam wszystko i podporządkowuję wszystkie moje pisma sądowi Świętego Kościoła Rzymskiego".
PiotrSkarga.pl
