Często słyszy się opinię, że Kościół musi się zreformować, iść „za postępem”, przewietrzyć swe wnętrze. Niewątpliwie takie twierdzenia wynikają z jakiegoś wielkiego nieporozumienia. Czyż butla z tlenem może się otworzyć, by zaczerpnąć jeszcze więcej tego pierwiastka? Bynajmniej! Otwarcie zaworu spowoduje, że sprężony gaz wyleci ze środka i wejdzie w związki z innymi pierwiastkami, znajdującymi się w powietrzu. Nie będzie go ani w butli, ani na zewnątrz.

Podobnie rzecz się ma z Kościołem. Stanowi on skarbnicę nauk Chrystusa i doświadczeń zebranych przez ponad 20 wieków istnienia. Co więcej, zgodnie z obietnicą daną uczniom przez Pana Jezusa, opiekuje się nim Duch Święty, dzięki czemu możliwość popadnięcia Kościoła w błędy w sprawach wiary i moralności, jest żadna. Mogą błądzić ludzie Kościoła, ale nie On sam jako instytucja.

Rozwój techniczny powoduje, że świat zmienia się w tempie niespotykanym w ubiegłych epokach. Zmianie ulegają upodobania ludzi, ich sposób bycia, powstają coraz doskonalsze narzędzia pracy, itp. Rozwoju kultury materialnej nie można jednak mylić z doskonaleniem się moralnym współczesnych społeczeństw. Natura ludzka skażona grzechem pierworodnym nie zmienia się. Człowiek nadal potrzebuje wskazówek, co czynić należy, a czego trzeba się wystrzegać.

Prawdziwy postęp

Nowe zdobycze cywilizacyjne można podzielić na dwie grupy: obojętne z punktu widzenia moralnego oraz wymagające w tym względzie oceny.

Jeżeli chodzi o te pierwsze, to Kościół zawsze był otwarty na wszelkie nowinki techniczne. Co więcej, często stał w awangardzie ich zastosowania. Kościoły budowano zazwyczaj z wykorzystaniem najnowszych (o ile były najlepsze) osiągnięć wiedzy technicznej. Oświetlenie elektryczne i nagłośnienie pojawiło się w kościołach nie później, a najczęściej wcześniej niż gdzie indziej.

Są jednak dziedziny techniki tak głęboko ingerujące w życie ludzkie, że ich zastosowanie budzi wątpliwości natury moralnej. W takim wypadku Kościół bada sprawę z punktu widzenia nauki Chrystusa i akceptuje je bądź odrzuca. Tak jest np. w przypadku zapłodnienia in vitro, które, choć technicznie możliwe, moralnie jest niedopuszczalne.

Depozytariusz Prawdy

W takich wypadkach trudno oczekiwać, że Kościół zmieni zdanie, by zadowolić rzeczników postępu. Jest on zaledwie depozytariuszem Prawdy otrzymanej od Boga. Czy Bóg może się mylić? Nie może! Tak więc i Kościół nie może w jednej epoce głosić pewnej nauki, a w drugiej innej, sprzecznej z wcześniejszym nauczaniem. Swoją drogą, zawsze okazuje się, że w sporze światopoglądowym to Kościół miał rację, a modne w pewnej epoce teorie czy ideologie okazują się niepełne lub błędne.

Od początku biskupi krytykowali Kodeks Napoleona, który m.in. sankcjonował rozwody (zdobycz rewolucji francuskiej). Dziś naocznie możemy się przekonać, jakie są skutki „racjonalnej” decyzji cesarza: kryzys rodziny, duży odsetek rozpadających się małżeństw, związki niesakramentalne, dzieci mające kilku „tatusiów” bądź kilka „mamuś”…

W drugiej połowie XIX wieku atak na prawo naturalne, zakotwiczone w Prawie Boskim, podjęli przedstawiciele tzw. pozytywizmu prawnego. W miejsce Boga chcieli umieścić człowieka lub grupę ludzi (władcę czy parlament). O ocenie moralnej czynu miała decydować jego zgodność, lub nie, z prawem stanowionym. Na owoce nie trzeba było długo czekać. Gdy do rządów w Niemczech doszedł Adolf Hitler, jego partia wprowadziła nowe prawa, spychające całe grupy ludzi poza margines społeczeństwa. W końcu odmówiono im nawet prawa do życia. W takiej sytuacji znaleźli się: Żydzi, Cyganie, Słowianie, ludzie chorzy, upośledzeni fizycznie i umysłowo. Kult porządku i przestrzegania przepisów prawnych, jak najbardziej pozytywna cecha Niemców, nagle uczyniła z nich naród morderców. Ja tylko wykonywałem rozkazy – brzmiała popularna wymówka zbrodniarzy wojennych i ludobójców. Cóż z tego, skoro te rozkazy były zgodne z prawem stanowionym, ale nie naturalnym! 

Kto potrzebuje kuracji?

Często słyszy się starsze osoby, mówiące, ni to z akceptacją, ni to przyganą, o wspólnym zamieszkiwaniu przed ślubem wnuków czy dzieci z tzw. partnerami. – Za moich czasów tak się nie robiło, ale teraz są inne czasy… Otóż nie ma „innych czasów”, jest tylko Prawo Boże i grzech, Niebo i piekło, Królestwo Boga i królestwo szatana.

Nie Kościół więc należy przewietrzyć, ale chorych pacjentów, jakimi są wyzbyte wiary współczesne narody, należy poddać kuracji „tlenem”, czyli Słowem Bożym głoszonym przez Kościół katolicki.