„Bawiliśmy się przez pewien czas, gdy nagle silny wiatr zatrząsł drzewami, co skłoniło nas do popatrzenia, co się dzieje, ponieważ dzień był pogodny. Wtedy ujrzeliśmy w oddali, nad drzewami rozciągającymi się ku wschodowi, światło bielsze od śniegu, w kształcie przezroczystego młodego mężczyzny, jaśniejszego niż kryształ w promieniach słońca.

W miarę jak się przybliżał, mogliśmy rozpoznać jego postać: młodzieniec w wieku około 14-15 lat, wielkiej urody. Byliśmy zaskoczeni i przejęci. Nie mogliśmy wypowiedzieć ani słowa. Gdy tylko zbliżył się do nas, powiedział:
- Nie bójcie się, jestem Aniołem Pokoju. Módlcie się ze mną.
I klęcząc nachylił się, aż dotknął czołem ziemi. Pobudzeni nadprzyrodzonym natchnieniem, naśladując anioła, zaczęliśmy powtarzać jego słowa:
- O Mój Boże, wierzę w Ciebie, wielbię Cię, ufam Tobie i kocham Cię. Błagam cię o przebaczenie dla tych, którzy nie wierzą w Ciebie, nie wielbią Cię, nie ufają Tobie i nie kochają Cię.
Po trzykrotnym powtórzeniu tych słów podniósł się i powiedział:
- Módlcie się tak. Serca Jezusa i Maryi uważnie słuchają waszych próśb.
I zniknął."

Ukazanie się Anioła: pierwsze objawienie szeregu łask

Ukazanie się Anioła było pierwszą zapowiedzią piękna, pierwszym zwiastunem serii łask w chylącym się już wówczas ku upadkowi świecie, a który znajduje się obecnie w stanie gorszym niż kiedykolwiek.

Czy można sobie wyobrazić bardziej odpowiedni opis anioła niż ten, w którym został on przyrównany do kryształu? Czysty jak kryształ, zachwycający jak kryształ, ale przede wszystkim przejrzysty. Czysty tak, że można zobaczyć to, co znajduje się za nim. Otóż to, anioł jest kryształem, lupą, przez którą można z bliska obejrzeć Boga, aby człowiek miał o Nim lepsze wyobrażenie.