Sto lat temu urodził się Plinio Corrêa de Oliveira, brazylijski myśliciel i lider katolicki określany mianem „krzyżowca XX wieku” z uwagi na niezłomną obronę zasad i instytucji Kościoła oraz cywilizacji chrześcijańskiej.
W sercu brazylijskiego São Paulo, jednego z największych i najbardziej zgiełkliwych miast świata, w pobliżu wieżowców Avenida Paulista, znajduje się oaza ciszy i skupienia. Jest to Cmentarz Pocieszenia powstały pod koniec XIX wieku. Trwa on niezmienny jako cząstka historii metropolii, w której wszystko zostało zniszczone i przeobrażone.
Przemierzając jego alejki, przy których wznoszą się monumentalne kaplice włoskich emigrantów złotego wieku Brazylii, takich jak Crespi czy Matarazzo, stajemy się świadkami niespodziewanego spektaklu. Młodzi i starsi, od świtu do zmierzchu, zatrzymują się na modlitwę przed grobem z czarnego granitu ciągle pokrytym kwiatami. Tu spoczywają doczesne szczątki człowieka kochanego z taką samą intensywnością, z jaką był zwalczany: brazylijskiego myśliciela i lidera katolickiego Plinia Corrêi de Oliveira.
Vir totus catholicus et apostolicus, plene romanus, ten prosty napis wyryty na tablicy z brązu obok imienia i daty urodzin oraz śmierci (13 grudnia 1908 r. – 3 października 1995 r.) streszcza znaczenie życia rozgrywającego się na przestrzeni wieku określonego przez filozofa Isaiaha Berlina jako najstraszniejszego w historii Zachodu.
Oceny określające powszechnie Kościół wyróżniały także życie człowieka, który w epoce radykalnego odejścia od zasad chrześcijańskich, pragnął być w pełni katolikiem i apostołem. Przepojony całkowicie duchem rzymskim i
sensum fidei chciał trwać w jedności z katedrą rzymskiego papieża.
Urodzony w São Paulo 13 grudnia 1908 r. w brazylijskiej rodzinie wywodzącej się z arystokracji wiejskiej, po krótkiej działalności politycznej, gdy został wybrany do Narodowej Konstytuanty w 1933 r., jako najmłodszy deputowany w historii Brazylii, prowadził przez wiele lat Akcję Katolicką w São Paulo. Był tercjarzem karmelitańskim i członkiem Kongregacji Mariańskiej, adwokatem, nauczycielem akademickim, założycielem i animatorem dwóch czasopism, które wywarły głęboki wpływ na historię jego kraju, „O Legionario” oraz „Catolicismo”. 26 lipca 1960 r. założył
Sociedade Brasileira de Defesa de Tradição, Familia e Propriedade (Brazylijskie Stowarzyszenie Obrony Tradycji, Rodziny i Własności), które miało rozwinąć się w dwudziestu sześciu krajach na pięciu kontynentach pod nazwą TFP.
W latach sześćdziesiątych i na początku lat siedemdziesiątych zaczął się rozszerzać na całym świecie międzynarodowy komunizm – od Afryki aż do Wschodu. Główny etap jego światowej ekspansji miał miejsce w Ameryce Łacińskiej. Brazylia stanowiła kluczowe terytorium dla podboju kontynentu przez system. W ciągu trzydziestu lat, tj. od roku 1965 aż do swojej śmierci, Plinio Corrêa de Oliveira przeciwstawiał się wytrwale planom komunistycznego imperializmu. Sprzeciw ten wyrażał się w niezliczonych inicjatywach, począwszy od walki z grabieżczą reformą rolną, prowadzoną przez rząd João Goularta, i długiej serii kampanii informacyjnych o groźbie komunizmu oraz jego wpływie na świat katolickiego „progresywizmu”.
Aby dowieść niemożliwości współistnienia Kościoła i reżimu komunistycznego, w sierpniu 1963 r., podczas trwania Soboru Watykańskiego II, prof. de Oliveira opublikował
Wolność Kościoła w państwie komunistycznym. Dzieło zostało rozdane 2200 ojcom Soboru i dziennikarzom z całego świata obecnym w Wiecznym Mieście, wywołując oddźwięk poza żelazną kurtyną.
W roku 1965, gdy kończył się Sobór, wydano tekst
Niedostrzegalna przemiana ideologiczna a dialog, w którym brazylijski myśliciel ostrzegał przed zagrożeniami nowego duszpasterstwa opartego na słowie-talizmanie „dialog”. W roku 1968 TFP zebrało w Ameryce ponad półtora miliona podpisów wyrażających protest w związku z infiltracją komunistyczną w strukturach kościelnych, szczególnie latynoamerykańskich.
W roku 1981 Corrêa de Oliveira zainspirował wielką międzynarodową kampanię przeciwko François Mitterrandowi, wybranemu na prezydenta Republiki Francuskiej. TFP rozpropagowało tekst zatytułowany
Co oznacza samorządny socjalizm dla komunizmu: barierę czy pomost?, który został opublikowany w około 70 gazetach całego świata, osiągając łączny nakład 33,5 milionów egzemplarzy. W roku 1990
, w celu ostrzeżenia światowej opinii publicznej przed sidłami transformizmu socjalistyczno-komunistycznego, w międzynarodowej prasie został opublikowany nowy manifest zatytułowany:
Komunizm i antykomunizm u progu ostatniej dekady tysiąclecia; krótko potem podpisy wyrażające poparcie wyzwolenia Litwy spod jarzma Związku Sowieckiego osiągnęły historyczną liczbę ponad pięciu milionów.
Na płaszczyźnie intelektualnej dziełem nierozerwalnie związanym z nazwiskiem Plinia Corrêi de Oliveira jest
Rewolucja i Kontrrewolucja, wydana w kwietniu 1959 r. z okazji setnego numeru czasopisma „Catolicismo” a następnie przetłumaczona i rozpowszechniona na całym świecie.
Rewolucja i Kontrrewolucja opiera się na pewnym założeniu historycznym i filozoficznym: konieczności przestrzegania Chrystusowego prawa nie tylko przez poszczególne jednostki, lecz także państwa i wszelkie kręgi społeczne. Owocem tego dzieła chrystianizacji życia społecznego jest cywilizacja katolicka, czyli
Christianitas. Pojęcie chrześcijaństwa, według Plinia Corrêi de Oliveira jest projekcją, na płaszczyźnie naturalnej, wielkiej rzeczywistości nadprzyrodzonej, jaką stanowi Mistyczne Ciało Jezusa Chrystusa. Chrześcijaństwo – rozumiane jednocześnie jako rzeczywistość historyczna i idealna – zostało podważone przez proces historyczny, który od renesansowego humanizmu, poprzez krytyczne fazy protestantyzmu, rewolucji francuskiej i rewolucji komunistycznej doprowadził do stanu rozkładu społecznego i głębokiego kryzysu religijnego i moralnego w naszych czasach. Sięgając do nauczania Kościoła i do wielkich mistrzów tradycji katolickiej, autor określa ten proces mianem Rewolucji, wyjaśniając, że ten termin należy rozumieć nie jako ogólny ruch zmierzający do obalenia władzy czy legalnego porządku, ale jako wielowiekowy proces dążący do zniszczenia wszystkiego, co ocalało z cywilizacji chrześcijańskiej, a którego ostatnim celem jest Kościół.
