„Data 2 kwietnia odcisnęła się w pamięci Kościoła jako dzień odejścia z tego świata Sługi Bożego Papieża Jana Pawła II. Ze wzruszeniem powracamy myślą do tamtego sobotniego wieczoru, kiedy to wiadomość o śmierci dotarła do ogromnej rzeszy, w modlitewnym skupieniu wypełniającej Plac św. Piotra. Na kilka dni Bazylika Watykańska i Plac ten stały się prawdziwym sercem świata. Nieprzerwany strumień pielgrzymów oddawał hołd ciału umiłowanego Papieża, a jego uroczystości pogrzebowe były kolejnym wyrazem szacunku i uczucia, jakie sobie zaskarbił w sercach tak wielu wiernych i pośród ludzi ze wszystkich stron świata” – tak rozpoczął swoją homilię w czasie Eucharystii sprawowanej za Jana Pawła II w rocznicę śmierci jego następca Benedykt XVI.
Sterujący przez ponad ćwierć wieku Łodzią Piotrową Ojciec Święty Jan Paweł II był nie tylko uwielbianym przez tłumy dobrotliwym ojcem, ale także nieugiętym obrońcą nauki moralnej Jezusa Chrystusa. Twardo stał na straży świętości życia.
Wielokrotnie wypowiadał się przeciwko aborcji i eutanazji. Tym kwestiom poświęcił m.in. encyklikę „Evangelium Vitae”. Wołał w niej:
Fakt, że prawodawstwo wielu państw, oddalając się nawet od fundamentalnych zasad swych konstytucji, nie tylko nie karze tego rodzaju praktyk wymierzonych przeciw życiu, ale wręcz uznaje je za całkowicie legalne, jest niepokojącym przejawem, a zarazem jedną z istotnych przyczyn poważnego kryzysu moralnego: czyny jednomyślnie uważane niegdyś za przestępcze i w powszechnym odczuciu moralnym niedopuszczalne, zyskują stopniowo społeczną aprobatę. Nawet medycyna, która z tytułu swego powołania ma służyć obronie życia ludzkiego i opiece nad nim, w niektórych dziedzinach staje się coraz częściej narzędziem czynów wymierzonych przeciw człowiekowi i tym samym zniekształca swoje oblicze, zaprzecza samej sobie i uwłacza godności tych, którzy ją uprawiają. W takim kontekście kulturowym i prawnym również poważne problemy demograficzne, społeczne i rodzinne, nękające wiele narodów świata i domagające się odpowiedzialnej i czynnej reakcji ze strony społeczności narodowych i międzynarodowych, stają się przedmiotem rozwiązań fałszywych i złudnych, sprzecznych z prawdą oraz z dobrem osób i narodów.
W kilku dokumentach za Jego pontyfikatu Stolica Apostolska ustosunkowała się także do modnej obecnie kwestii "równouprawnienia" homoseksualistów. W październiku 1986 r. Kongregacja Doktryny Wiary w liście do biskupów stwierdzała, że: „(...) szczególna skłonność osoby homoseksualnej, choć sama w sobie nie jest grzechem, to jednak stwarza mniej lub bardziej silną skłonność do postępowania, które z punktu widzenia moralnego jest złe. Z tego powodu sama skłonność musi być uważana za obiektywnie nieuporządkowaną”.
Za nieortodoksyjne poglądy m.in. w tej sprawie, Jan Paweł II zawiesił w czynnościach nawet francuskiego biskupa – Jacquesa Gaillota, ordynariusza diecezji Evreux. Otwarcie kwestionował on prawdy wiary, zwłaszcza te dotyczące porządku nadprzyrodzonego oraz wyrażał skandaliczne i niezgodne z moralnością katolicką poglądy w sprawie etyki seksualnej. Bp Gaillot udzielał wywiadów pismom pornograficznym i otwarcie wspierał właśnie ruchy homoseksualistów.
„Papież zza żelaznej kurtyny” był jednym z wybitnych przywódców świata zachodniego, którzy przyczynili się do upadku systemu komunistycznego na świecie. Upadek ten oraz stanowcza postawa Jana Pawła II wobec lewicujących duchownych Ameryki Łacińskiej, przyczyniły się do marginalizacji herezji tzw. teologii wyzwolenia.
Za pontyfikatu polskiego papieża, Stolica Apostolska w dokumencie z roku 1981 przypomniała tradycyjne wskazania dla katolików względem antykościelnych organizacji tajnych. Podtrzymano ekskomunikę, której podlegają katolicy należący do sekt masońskich lub podobnych stowarzyszeń działających przeciw Kościołowi. W kolejnym dokumencie (z 1983 r.) stwierdzono dobitnie, że "wierni, którzy należą do stowarzyszeń masońskich, są w stanie grzechu ciężkiego i nie mogą przystępować do Komunii Świętej".
W zatwierdzonej przez Ojca Świętego deklaracji "Dominus Iesus" – Kongregacja Nauki Wiary przypomniała natomiast starą naukę, że "poza Kościołem nie ma zbawienia". Stwierdzono w niej też m.in. że pełnia prawdy zbawczej znajduje się w Kościele katolickim, a innych kościołów i wyznań nie można stawiać na równi z Kościołem katolickim.
Dziś, w dniu, w którym Senat RP zatwierdził Traktat Lizboński, warto także przypomnieć stosunek Jana Pawła II, do prac nad budową Unii Europejskiej. Papież mimo entuzjazmu dla jednoczenia się państw naszego kontynentu, wielokrotnie wyrażał swoje zaniepokojenie kierunkiem prac komisji europejskich. „Znane wam jest, z jakim zainteresowaniem Stolica Apostolska śledzi prace Konwentu Europejskiego. Ja sam miałem możliwość wyrażenia mojego niezadowolenia z powodu pominięcia nawiązania do wartości chrześcijańskich i religijnych w tekście Karty praw podstawowych” – mówił na spotkaniu z przedstawicielami Kościelnego Ruchu Kompromisu Kulturowego.
Innym razem, do uczestników spotkania poświęconego analizie projektów nowej konstytucji europejskiej Jego Świątobliwość stwierdził: „Europa nie może ignorować swojego chrześcijańskiego dziedzictwa”. „Jeśli nie będzie się tego brało pod uwagę – ostrzegł papież – zachodzi ryzyko oficjalnego uznania tych ruchów laicyzmu oraz agnostyckiego i ateistycznego sekularyzmu, które prowadzą do wykluczenia Boga i prawa moralnego z różnych sfer życia ludzkiego. Tragiczne konsekwencje tego faktu może ponieść – jak temu już niejednokrotnie dawało świadectwo samo doświadczenie europejskie – w pierwszym rzędzie cywilne współistnienie na kontynencie”.
PiotrSkarga.pl
