Na pewno każdy z nas wraca czasem myślą do lat dziecinnych, kiedy czuł się kochany i bezpieczny pod okiem swoich rodziców. To wspomnienie pozostaje, nawet kiedy człowiek już jest dorosły i może sam ma własne dzieci. Rodzice są, a przynajmniej z woli Boga takimi być powinni, darem Bożej dobroci. Bóg daje ich dziecku, aby w tym świecie nie zginęło. Daje ich także jako pierwsze niepisane świadectwo swojej dobroci. Pismo Święte nie mogłoby bowiem uczyć o Bogu, że jest Ojcem, gdyby człowiek wcześniej nie doświadczył, co znaczy mieć ojca. Tak samo i matka, poprzez swoją dobroć i miłość wyobraża i uczy o Bożej dobroci i opiece nad nami. Rodzice spełniają niezwykle trudne zadanie – przygotowując swe dziecko do życia, zarówno na tym świecie, jak i w wieczności.

Nic dziwnego, że powierzając rodzicom tak ważną funkcję w życiu ludzkim, jaką jest dawanie życia i troska o jego utrzymanie, zadbał Pan Bóg o miłość i szacunek dla nich. Nie tylko nakazał szacunek i miłość, jaki się każdemu z naszych bliźnich należy, ale domaga się specjalnego szacunku dla rodziców, dając czwarte przykazanie: Czcij ojca swego i matkę swoją. Czcij znaczy właśnie: okazuj szacunek i posłuszeństwo. Jak mamy rozumieć to w praktyce? Bardzo prosto. Z woli Bożej dziecko nie jest partnerem ani kolegą czy koleżanką rodziców. Ma być posłuszne.

Przemawia za tym nakaz samego Boga, doświadczenie życiowe rodziców oraz fakt, że normalni rodzice pragną szczerze dobra i szczęścia swoich dzieci. A zatem dziecko prawdziwie posłuszne nie będzie „przebierać” w poleceniach ojca czy matki, ale wszystkie wykonywać chętnie. W ten sposób uniknie nie tylko bolesnych rozczarowań, jakie niesie życie, ale przyzwyczai się, że w życiu nie da się żyć bez podporządkowania się i posłuszeństwa. A skoro praktycznie całe nasze życie jest ciągłym „słuchaniem się” innych, to lepiej przecież, żeby rozumnego posłuszeństwa nauczyli młodego człowieka kochający, choć wymagający rodzice niż ludzie obcy. Tak bywa nieraz, kiedy młody człowiek opuszcza dom rodzinny i idzie do wojska, do pracy, do rodziny męża lub żony.

Ileż nieraz w zetknięciu z twardym życiem popłynie łez, ile zwątpienia zakradnie się do serca, a bywa, że młodzi ludzie wpadają w rozpacz i kończą samobójstwem. Zbyt wiele „partnerstwa” między dziećmi a rodzicami, za mało wychowania i autorytetu.

Oczywiście, rodzice nie mają nad swoim dzieckiem władzy nieograniczonej. Oni też mają obowiązki. Może napiszemy o tym kiedyś. W każdym razie jest jedna ważna zasada: nakazy rodziców nie obowiązują, gdyby rodzice nakazywali coś, co jest przeciwne woli Bożej. A niestety tak czasem bywa.

W ścisłym sensie posłuszeństwo obowiązuje dzieci tak długo, jak długo są na utrzymaniu rodziców.

Z „pójściem na swoje” obowiązek posłuszeństwa ustaje, pozostaje jednak do końca życia obowiązek szacunku. Oznacza on odpowiedni sposób zwracania się, troskę o rodziców starszych i schorowanych. Dzieci, nawet dorosłe i same będące rodzicami, zawsze winny brać pod uwagę zdanie i rady rodziców, nigdy ich nie lekceważyć. W żadnym wypadku nie wolno przeklinać czy lżyć swoich rodziców. Za taki postępek prawo Starego Testamentu karało śmiercią. Dziś, wraz z rozwojem techniki, istnieje także więcej sposobów okazywania troski starszym, schorowanym rodzicom. Chociaż powinniśmy odwiedzać ich, kiedy tylko możemy, to nawet kiedy nie możemy tego zrobić, zadzwońmy do nich, chociażby tylko po to, by się dowiedzieć o ich zdrowie i powiedzieć parę ciepłych słów.

A kiedy Bóg zabierze z tego świata naszych kochanych rodziców, winniśmy pamiętać o tych, dzięki którym żyjemy, w naszych modlitwach. Będziemy prosić kapłana o Mszę św. za ich dusze, szczególnie w te dni, które najbardziej nam ich przypominają: Boże Narodzenie, imieniny, dzień urodzin czy rocznicę śmierci. Będziemy także odwiedzać ich grób, tak jak kiedyś odwiedzaliśmy ich dom, by się za nich pomodlić, zadbać o miejsce spoczynku, zapalić świeczkę, wspomnieć...

W ten sposób choć częściowo spłacimy dług za przekazanie nam życia, wychowanie i troskę. Nie będziemy nigdy czynić niczego, co ich serce napełniałoby bólem. I będziemy często budzić w nas nadzieję i o to się modlić, byśmy się wspólnie spotkali w radości w domu naszego wspólnego Ojca.

Ks. Adam Martyna