Z okazji 2000. rocznicy urodzin Apostoła Narodów papież Benedykt XVI ogłosił okres od 28 czerwca 2008 do 29 czerwca 2009 specjalnym „rokiem jubileuszowym”. Św. Paweł z Tarsu to jedna z najjaśniejszych gwiazd na firmamencie katolickiego świata i najdonioślejszych głosów, jakie kiedykolwiek dane było słyszeć ludzkości. Apostoł Narodów przyciągnął na łono Kościoła ogromną liczbę pogan, żyjących przedtem w cieniu śmierci. Do tego stopnia utożsamiał się z Jezusem Chrystusem, że mógł o sobie samym powiedzieć: Razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie.(Ga 2,19-20).

Kim był Paweł z Tarsu? On sam podaje swą skróconą biografię: Obrzezany w ósmym dniu, z rodu Izraela, z pokolenia Beniamina, Hebrajczyk z Hebrajczyków, pod względem stosunku do Prawa faryzeusz (Flp 3,5); urodzony w Tarsie, w Cylicji (Dz 22,3). Był zatem prawowitym Żydem.

Ojciec Szawła był Hellenem dawno osiadłym za granicą, trudnił się wyrobem namiotów. Nauczył swego rzemiosła syna (por. Dz 18,3). O jego matce nic nie wiemy. Miał siostrę, która wyszła za mąż w Jerozolimie.

Tars był miastem tradycyjnie związanym z międzynarodowym handlem; znajdował się na styku dwóch cywilizacji: grecko-rzymskiej na zachodzie i semicko-babilońskiej na wschodzie. Leżał u podnóża gór Taurus i w pobliżu morza, u wylotu jedynej drogi, którą karawany przybyłe z Azji Mniejszej przekraczały wąwóz Wrót Cylicji. Było to jedno z największych miast Wschodu.

Metropolia od czasów Scypionów (około 230 lat p.n.e.) była sprzymierzona z imperium rzymskim, które w ramach polityki romanizacji nadawało prawa obywatelskie mieszkańcom miast na wschodzie pozostających pod wpływem greckim. Dlatego święty Paweł mógł się uważać za obywatela rzymskiego z urodzenia.

Z powodu silnych wpływów helleńskich Szaweł myślał, mówił i pisał po grecku z taką samą swobodą, jakby to był jego język ojczysty.

Nic nie wiemy o jego dzieciństwie. Wiadomo, że studiował prawo, zgłębiał nauki proroków i historię swego ludu, i że jako faryzeusz uzupełnił studia rabinistyczne i skrypturystyczne w Jerozolimie. Tam spędził część swojej młodości: Wychowałem się jednak w tym mieście, u stóp Gamaliela otrzymałem staranne wykształcenie w Prawie ojczystym (Dz 22,3). Już w tamtym okresie widać było jego religijny zapał: Jak w żarliwości o religię żydowską przewyższałem wielu swoich rówieśników z mego narodu, jak byłem szczególnie wielkim zapaleńcem w zachowywaniu tradycji przodków (Ga 1,14). Stąd jego późniejsza wrogość względem chrześcijan, którzy – jak się mu zdawało – podkopywali fundamenty judaizmu.