Dawno, dawno temu, w pewnym klasztorze w Irlandii, żył świątobliwy zakonnik. Bardzo lubił on przebywać na łonie natury, gdzie podziwiał soczystą zieleń trawy i drzew, piękną barwę i woń kwiatów oraz ziół.

Razu pewnego, gdy tak przechadzał się po klasztornym ogrodzie, w pewnej chwili odczuł głęboką potrzebę uklęknięcia i pomodlenia się. Chciał podziękować Bogu, naszemu Stwórcy za piękno wszystkich kwiatów, krzewów i ziół, które go zewsząd otaczały. I jak tylko upadł na kolana, usłyszał piękny śpiew małego ptaszka. Nigdy wcześniej nie zdarzyło mu się coś podobnego.

Gdy tylko zakończył modlitwę, powstał i zaczął wsłuchiwać się w ten słodki świergot, a gdy ptaszek odleciał, on podążył za nim. Szedł i szedł, aż dotarł do niewielkiego gaiku, znajdującego się już poza murami klasztoru. Ptaszek dalej śpiewał i przeskakiwał z jednego drzewa na drugie. A zakonnik wciąż podążał za nim tak długo, aż znacznie oddalił się od opactwa. Im dłużej ptaszek śpiewał, tym bardziej śpiew ten zachwycał świątobliwego mnicha.
W końcu zdał on sobie sprawę, że już jest bardzo daleko, a niebawem zajdzie słońce. Niechętnie opuścił to miłe stworzenie i udał się w drogę powrotną. Tymczasem, gdy słońce już zaszło, niebo zajaśniało wszystkimi kolorami tęczy. Zakonnik pomyślał, że jest to prawie tak piękny widok, jak wzruszający i piękny był śpiew ptaszka, którego słuchał przez całe popołudnie niemal do nocy.

Jednak cudowny zachód słońca nie był jedynym widokiem, który go zdumiał. Kiedy przeszedł przez bramę opactwa, wszystko dookoła wydawało mu się inne niż przedtem. W ogrodzie rosły inne rośliny, na dziedzińcu bracia mieli inne twarze, nawet sam budynek klasztorny zmienił się. Chociaż wiedział, że jest we właściwym miejscu, to jednak w żaden sposób nie mógł pojąć, dlaczego to wszystko tak bardzo się zmieniło w ciągu zaledwie jednego popołudnia.

Świątobliwy człowiek przeszedł przez dziedziniec, pozdrowił pierwszego napotkanego mnicha i zaczął z nim rozmowę.
- Bracie, jak to jest możliwe, że nasze opactwo aż tak się zmieniło od dzisiejszego poranka? W ogrodzie pojawiły się nowe rośliny. Widziałem też nowe twarze pośród zakonników, a nawet kamienie kościoła są jakieś inne.

Stojący obok zakonnik spojrzał badawczym wzrokiem na niego i zapytał:
- Dlaczego zadajesz takie pytanie, bracie? Przecież nic się nie zmieniło. Ani kościół, ani ogród się nie zmienił. Nie ma także pośród nas żadnych nowych braci - z wyjątkiem ciebie, który nosisz taki sam habit jak my. Nigdy wcześniej cię tutaj nie widziałem.
I obaj spojrzeli na siebie z zaciekawieniem. Żaden nie mógł pojąć, co się właściwie stało.

Kiedy świątobliwy człowiek spostrzegł, że zakonnik stał nieco zakłopotany, rozpoczął swoją historię. Opowiedział o tym, jak o poranku przechadzał się po klasztornym ogrodzie, jak usłyszał małego ptaszka i jak podążył za tym stworzeniem, idąc daleko i słuchając jego śpiewu. A kiedy tak opowiadał, zauważył, że twarz zakonnika już nie była zakłopotana, ale zdumiona. Po chwili powiedział on:
- Istnieje pewna opowieść w naszym opactwie o bracie, który podobnie jak ty opuścił klasztor, po tym jak usłyszał śpiew ptaszka. Człowiek ten nigdy nie wrócił i nikt nie wiedział, co się mu przytrafiło, a zdarzyło się to dwieście lat temu.
Zakonnik spojrzał na swego towarzysza i odpowiedział:
- W rzeczy samej, to jest moja historia. Nadszedł czas mojej śmierci. Niech będzie pochwalony Pan Nasz za łaskawość, jaką mi okazał.

I święty człowiek poprosił drugiego zakonnika, aby ten go wyspowiadał i dał mu rozgrzeszenie. Kiedy już tego dokonał, zmarł przed północą i został pochowany z wielką czcią w opactwie.

Od tego momentu zakonnicy opowiadają tę historię. Mówią oni, że mały ptaszek był wysłannikiem Boga, aniołem, przez którego Pan zabrał duszę człowieka, który znany był ze świętości i swojej miłości do piękna natury.


Oprac. Agnieszka Stelmach
na podstawie legendy irlandzkiej