W Poniedziałek Wielkanocny o poranku świat obiegła smutna wieść. Do wieczności – po ciężkiej chorobie – odszedł papież Franciszek. Pięć dni później na placu św. Piotra miała miejsce ceremonia pogrzebowa, która ukazała piękno Kościoła powszechnego – jego tradycji i zwyczajów.

Po tej uroczystości trumnę z ciałem Ojca Świętego przewieziono do rzymskiej Bazyliki Santa Maria Maggiore, gdzie ostatecznie – zgodnie z ostatnią wolą pontifexa – została złożona w specjalnie przygotowanym kamiennym grobie. Nie jest to wyjątek – wszak w tej jednej z najważniejszych świątyń rzymskich spoczywa jeszcze sześciu papieży.

Zatem 21 kwietnia dwunastoletni pontyfikat papieża z Argentyny dobiegł końca… Jaki on był? Zapewne za wcześnie jeszcze na rzetelne oceny, ponieważ w przypadku następców św. Piotra na prawdziwe owoce i skutki ich rządów czasem trzeba czekać długie lata – wszak Kościół to nie tylko instytucja ludzka, ale przede wszystkim Mistyczne Ciało Chrystusa.

Niewątpliwie Jorge Mario Bergoglio, czyli papież Franciszek zrywał z wieloma zwyczajami uświęconymi tradycją. Wyraźna była jego niechęć do eklezjalnego splendoru. Zapamiętamy też na pewno jego „opcję na ubogich” i nieskrywaną sympatię ku „krańcom świata” tak w sensie geograficznym, jak i społecznym.

Musimy pamiętać, że w czasie jego watykańskich rządów świat mierzył się m.in. z konfliktami zbrojnymi na Ukrainie i w Strefie Gazy, a także z tzw. pandemią COVID-19.

Nie zapomnimy na pewno 25 marca 2022 roku, gdy papież – zainspirowany fatimską prośbą Matki Bożej – poświęcił Rosję oraz Ukrainę Jej Niepokalanemu Sercu. Ustanowienie Roku Jubileuszowego 2025, a cztery lata wcześniej Roku św. Józefa to inne chwalebne posunięcia papieża z Argentyny. Podobnie jak ogłoszenie pięknej encykliki Dilexit nos o Najświętszym Sercu Pana Jezusa.

Niestety, okres rządów Franciszka kojarzyć się może też z doktrynalnym zamieszaniem. Przyczynił się do tego np. taki nieortodoksyjny dokument, jak Fiducia supplicans, który wielu liberalnych kapłanów zinterpretowało niestety jako swoiste pozwolenie na udzielanie błogosławieństwa osobom pozostającym w „związkach nieformalnych”, w tym parom homoseksualnym (!). Drugim takim dokumentem jest papieska adhortacja Amoris laetitia otwierająca możliwość przyjmowania Komunii Świętej przez rozwodników, którzy zawierając nowe związki, popadają w grzech śmiertelny. Konfuzję wywołały też: umieszczenie figurki indiańskiej „bogini płodności”, czyli Pachamamy, w ogrodach watykańskich podczas Synodu Amazońskiego w roku 2019 oraz utrudnianie dostępu do Mszy Świętej w klasycznym rycie rzymskim po opublikowaniu w roku 2021 motu proprio Traditionis custodes…

Trudny był to pontyfikat, podobnie jak czasy, w których przyszło rządzić Franciszkowi. Tym gorętszą modlitwą otoczmy zmarłego papieża: Requiem aeternam dona ei, Domine, et lux perpetua luceat ei. Requiescat in pace. Amen.

* * *

W dawnej monarchii francuskiej herold oznajmiał śmierć króla, ogłaszając od razu wieść o następcy dla podkreślenia ciągłości królestwa: Le roi est mort, vive le roi! – Umarł król, niech żyje król!

Podobnie jest w Kościele Świętym. Okres sediswakancji, czyli kościelnego bezkrólewia nie trwał teraz długo. Już 8 maja, w święto Matki Bożej Pompejańskiej i św. Stanisława biskupa-męczennika, w drugim dniu konklawe grono kardynalskie wybrało nowego papieża, 69-letniego kardynała Roberta Prevosta – augustianina z USA, posługującego przez wiele lat w Peru. Przyjął on imię Leon XIV. Warto zaznaczyć, że aż pięciu papieży o tym imieniu zostało zaliczonych w poczet świętych, a jego poprzednik, Leon XIII (+1903) jest uważany m.in. za jednego z głównych twórców katolickiej nauki społecznej.

Módlmy się za papieża Leona XIV, aby zawsze podążał za natchnieniem Ducha Świętego i utwierdzał braci w wierze!

Le Pape est mort, vive le Pape! Umarł Papież, niech żyje Papież!