Nasze ziemskie życie jest pielgrzymką do wieczności. To znaczy, że – zgodnie z doktryną katolicką – zmierzamy w stronę Nieba lub piekła. Wprawdzie podczas tej ziemskiej pielgrzymki mamy do czynienia z różnymi problemami, jednak z pomocą łaski Bożej możemy je rozwiązać, przestrzegając Prawa Bożego i nauki Kościoła Świętego.

W swojej nieskończonej Miłości i Dobroci, Bóg zaprasza nas do podziwiania piękna rzeczy stworzonych, które odbijają Jego nieskończoną doskonałość.

Co więcej, wszystko we wszechświecie, nawet rzeczy najmniejsze, w jakiś sposób symbolizują piękno i nieskończoną wielkość Boga. Taka właśnie analiza tego, co obserwujemy, zbliża nas do Boga i może przynieść nam ukojenie w cierpieniach i problemach, które są następstwem grzechu pierworodnego. Tak nas naucza wielu świętych – między innymi słynny Doktor Seraficki, święty Bonawentura.

Miał rację wielki katolicki myśliciel Plinio Corrêa de Oliveira, porównując wszechświat z potężną katedrą gotycką, w której podziwiamy piękne ołtarze, wspaniałe witraże, figury, obrazy etc.

Także byty stworzone mogą być przedmiotem naszego zachwytu. Weźmy na przykład kota… Z jednej strony jest to taka miniaturka dzikiego zwierzęcia, taki minitygrys, który w każdej chwili może nas ugryźć lub podrapać. Ten niezwykle skoczny drapieżnik może na swej drodze porozbijać i poszarpać wszystko… Z drugiej jednak strony, gdy tę dzikość uda się ujarzmić, kot staje się jakby żywą maskotką – delikatną, poniekąd dystyngowaną w swym zachowaniu i swych ruchach. Jest czuły i pieszczotliwy. Jego przyciągający wzrok ma w sobie coś zagadkowego i tajemniczego.

Inny przykład to morze. Jakże ono jest różnorodne! Raz spokojne i łagodne, jakby odpowiadało na naszą potrzebę spokoju i ładu. Innym razem porusza się nieznacznie, tworząc małe fale, które – można rzec – igrają na jego powierzchni. Patrząc na takie morze, aż chcemy się uśmiechnąć, a nasza dusza jest jakby zapraszana do rozkoszowania się przyjemnymi chwilami życia. Niekiedy jednak morze jest wzburzone. Majestat, gwałtowność, groza… to odczuwamy, obserwując, jak olbrzymie masy wody z furią rozbijają się o wysokie skały. Wobec wzburzonego morza czujemy się mali, onieśmieleni i przestraszeni, co nam przypomina gniew i sprawiedliwość Boga, karzącego zatwardziałego grzesznika. Ale wzburzone morze jest też w pewnym sensie symbolem wnętrza człowieka w stanie grzechu ciężkiego, miotanego gwałtownymi namiętnościami…

A teraz, Drodzy Czytelnicy, spróbujmy się chwilę zastanowić… Bóg, który stworzył świat, chce także przemówić do nas poprzez rzeczy stworzone. Są one jakby kartami lub fotografiami, na których Bóg zostawił swój ślad, byśmy wiedzieli, kim On jest i jaki On jest.

Jeśli nauczymy się w ten sposób patrzeć na świat i rzeczy stworzone, lepiej przygotujemy się do tego, aby kontemplować Boga przez całą wieczność w Niebie.

Leonard Przybysz