Kiedy Matka Boża podczas objawień w Fatimie zapytała trójkę pastuszków – Czy chcecie ofiarować się Bogu, aby znosić wszystkie cierpienia, które On zechce na was zesłać, jako zadośćuczynienie za grzechy, którymi jest obrażany, oraz jako wyproszenie nawrócenia grzeszników? – dzieci odpowiedziały – Tak chcemy. – A więc będziecie musieli wiele wycierpieć. Ale łaska Boża będzie waszą pociechą – powiedziała Najświętsza Maryja Panna. W czasie objawień Łucja miała 10 lat, Franciszek 9, a Hiacynta 7 lat. Oto kilka faktów z ich życia obrazujących dziecięce zawierzenie i głęboką miłość do Pana Jezusa i Matki Bożej, którym pragnęli ofiarować się bez reszty.

Mój ojciec był mężczyzną zdrowym, silnym, który nawet nie znał bólu głowy. A oto po niecałych 24 godzinach, prawie nagle, podwójne zapalenie płuc zabrało go do wieczności.

Mój ból był tak wielki, że myślałam, iż umrę. On był jedynym, który stale stał po mojej stronie. I gdy wszystko w domu było przeciwko mnie, on jeden brał mnie w obronę. Zamknęłam się w pokoju i wołałam: „Mój Boże! Mój Boże! Nigdy nie myślałam, że ześlesz mi tyle cierpienia! Ale cierpię z miłości ku Tobie, na zadośćuczynienie za grzechy popełnione przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi, za Ojca Świętego i za nawrócenie grzeszników”.

W tym okresie Hiacyncie i Franciszkowi pogorszyło się również. Hiacynta mówiła mi czasem: – Czuję tak wielki ból w piersiach, ale nie mówię nic mojej matce, chcę cierpieć dla Pana Jezusa na zadośćuczynienie za grzechy popełnione przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi, za Ojca Świętego i za nawrócenie grzeszników.

Gdy któregoś dnia z rana przyszłam do niej, zapytała mnie: – Ile ofiar złożyłaś tej nocy Panu Jezusowi? – Trzy. Wstałam trzy razy odmówić modlitwę Anioła. – Ja Mu ofiarowałam bardzo dużo, nie wiem, ile tych ofiar było, ponieważ miałam silne bóle, ale nie skarżyłam się.

Franciszek był spokojniejszy. Czynił zwykle to, co my robimy. Rzadko kiedy sam coś proponował. W swej chorobie cierpiał z bohaterską cierpliwością, bez jęku i bez najmniejszej skargi. Zapytałam go pewnego dnia na krótko przed śmiercią: – Franciszku, czy bardzo cierpisz? – Tak, ale znoszę wszystko z miłości do Pana Jezusa i Matki Bożej.

Któregoś dnia dał mi powróz, o którym już opowiadałam, i powiedział: – Weź, zabierz go, zanim moja matka zobaczy. Nie jestem już w stanie wkładać go na siebie. (Dzieci same obmyśliły, aby dla zadośćuczynienia Panu Bogu za grzeszników, opasywać swoje ciało powrozem – przyp. red.)

Jadał wszystko, co mu matka przynosiła, i nie zauważyłam, żeby kiedyś grymasił. Nadszedł jednak dzień jego odejścia do Nieba. W poprzedni wieczór powiedział do mnie i swojej siostrzyczki: – Idę do Nieba, ale tam będę bardzo prosił Pana Jezusa i Matkę Bożą, aby was też prędko zabrali.

(…) Hiacynta była już wtedy chora i jej stan pogarszał się z dnia na dzień. (…) Jej matka wiedziała, jak bardzo nie lubiła mleka. Pewnego dnia przyniosła jej wraz z filiżanką mleka piękną wiązkę winogron. – Hiacynto – rzekła. – Zjedz to! Jeżeli nie możesz wypić mleka, zostaw, a zjedz winogrona. – Nie, mamo, nie chcę winogron, zabierz je! Daj mi raczej mleka, wypiję je.

Nie okazując najmniejszej niechęci, wypiła je. Moja ciotka oddaliła się zadowolona, sądząc, że niechęć jej córeczki do mleka zanikła. Potem Hiacynta zwróciła się do mnie i powiedziała: – Miałam taką ochotę na winogrona i tak mi było ciężko wypić mleko, ale chciałam złożyć Panu Jezusowi tę ofiarę.

Innego dnia z rana znalazłam ją bardzo zmienioną i zapytałam ją, czy czuje się gorzej. – Tej nocy – odpowiedziała – miałam wielkie bóle i chciałam złożyć ofiarę Panu Jezusowi przez nieprzewracanie się w łóżku, i dlatego wcale nie spałam. (…)

W kilka dni po zachorowaniu dała mi powróz, którego używała: – Przechowaj go, obawiam się, że moja matka go zobaczy. Jeżeli mi się polepszy, znów chcę go używać. Ten powróz miał trzy węzły i był splamiony krwią. (…) Potem (po opuszczeniu domu rodzinnego przez Łucję – przyp. red.) nie wiedząc, co mam z nim zrobić, spaliłam go wraz z powrozem jej braciszka.