Z 15 na 16 lipca 1251 roku Najświętsza Maryja Panna ukazała się w Aylesford ówczesnemu generałowi karmelitów św. Szymonowi Stockowi, ofiarowując mu szkaplerz. Maryja powiedziała zakonnikowi, iż będzie to dla niego i karmelitów specjalnym przywilejem kto w szkaplerzu umrze, ten nie zazna ognia wiecznego.

Matka Najświętsza, dając nam szkaplerz (który może nosić każdy katolik), zapewnia przede wszystkim opiekę. Szkaplerz jest znakiem. Z jednej strony jest znakiem opieki Matki Bożej, z drugiej zaś jest znakiem naszej szczególnej przynależności do niej, naszego do niej nabożeństwa.

Nie należy traktować szkaplerza jako jakiegoś „amuletu", który automatycznie zapewnia nam zbawienie. Szkaplerz zobowiązuje nas do autentycznego życia chrześcijańskiego. Natomiast z drugiej strony jest jakby znakiem szczególnej opieki Matki Bożej. Więc jeśli go nosimy możemy czuć się ogarnięci szczególną jej opieką. I nosząc szkaplerz z czcią i szacunkiem możemy czuć się bezpieczni, gdyż on przypomina nam czyimi jesteśmy dziećmi, jaką mamy matkę. Wtedy szatan nie będzie miał do nas dostępu.

Do takiego noszenia szkaplerza, za którym idzie w parze autentyczne życie chrześcijańskie, przypisane są łaski.

Łaska szczególnej opieki Matki Bożej, łaska pomocy nadprzyrodzonej i przywileju sobotniego, który gwarantuje wybawienie z czyśćca w pierwszą sobotę po śmierci.