Jak też czas szybko płynie! Nie tak dawno temu mieliśmy lato, a po nim dosłownie wybuchła jesień – niezwykła pora roku. Cudowny – można rzec – przyrodniczy spektakl, który oczarował nas barwami, w szczególności zaś kolorem złotym. Jesienią można poczuć się jak w Raju! Szkoda tylko, że to barwne przedstawienie trwa tak krótko. Obserwowaliśmy spadające z drzew liście. Jedne opadały szybko, inne majestatycznie, powolnym ruchem. W krótkim czasie te liście wyścieliły alejki naszych urokliwych parków złocistymi dywanami…

Podobny urok mają jesienne cmentarze…

Ile różnych myśli przychodzi nam do głowy, gdy kontemplujemy to piękne zdjęcie przedstawiające groby naszych przodków?

Gdy odwiedzamy groby, zatrzymujemy się, modlimy w skupieniu i potem próbujemy wyrazić to, co czujemy w głębi naszych dusz. Czujemy jakąś nostalgię za czymś, czego dokładnie nie możemy określić.

W dniu zadusznym widzimy na grobach świece i kwiaty. I te jesienne, złociste liście, które rozwiewane są przez wiatr… Czy nie są one symbolem tego, co dzieje się w życiu każdego z nas?

Przecież człowiek także przeżywa jesień swego życia – mniej więcej po 60. roku życia. A potem pomalutku zdąża do zimy – czyli do starości. A co następnie? Śmierć i wieczność.

My wszyscy jesteśmy przywiązani do tego życia. Raczej rzadko i niechętnie myślimy o tym, co czeka nas po śmierci. Dlatego Kościół ustalił specjalny dzień, kiedy w szczególny sposób wspominamy tych, którzy już odeszli do wieczności.

Również dla nas nastąpi taki dzień, gdy zaczniemy życie wieczne w obecności Boga. Oczywiście, jeśli na to zasłużymy…

Drogi Czytelniku, wielka święta Tereska od Dzieciątka Jezus, która odeszła z tego świata, mając zaledwie 25 lat, zostawiła nam swe przemyślenia na temat przemijania i śmierci. Są one prawdziwym duchowym skarbem. Zresztą sam oceń:

•  Nie śmierć przyjdzie mnie szukać, ale Pan Bóg!
•  Ja nie umieram, ale wkraczam w życie…
•  Dlaczego mamy szukać szczęścia na ziemi? Wyznaję, że moje serce gorąco go pragnie, lecz to biedne serce widzi doskonale, że żadne stworzenie nie zdoła ugasić jego pragnienia, wprost przeciwnie, im więcej pije z tego zaczarowanego źródła, tym jego pragnienie staje się gorętsze!…
•  Jakimż wygnaniem jest ziemia, zwłaszcza w tych godzinach, gdy wszystko zdaje się nas opuszczać!… Ale właśnie wtedy życie staje się drogocenne, gdyż wtedy jaśnieją dni zbawienia…

 Czy mamy na tyle duchowej dojrzałości, by w ten sposób spojrzeć na nasze życie i konieczność śmierci?

Leonard Przybysz