Październik – miesiąc Różańca Świętego. Matka Boża Fatimska zapewniła nas, że każdy – najtrudniejszy nawet problem możemy rozwiązać z pomocą tej wspaniałej, choć przez wielu ciągle niedocenianej modlitwy. By w tych trudnych czasach dodać naszym Czytelnikom odwagi do propagowania Różańca, publikujemy piękny tekst Czcigodnego Sługi Bożego, ks. abp. Fultona J. Sheena.

Niektórzy protestują, że w Różańcu jest za wiele powtórzeń Modlitwy Pańskiej i Zdrowaś Maryjo, że jest on monotonny. Przypomina mi to o kobiecie, która pewnego wieczoru przyszła do mnie po otrzymaniu nauk i powiedziała: Nigdy nie zostałabym katoliczką. W Różańcu w kółko odmawiacie te same słowa, a ktoś, kto ciągle to samo powtarza, nigdy nie jest szczery. Nigdy nie uwierzyłabym komuś, kto powtórzył swoje słowa, i na pewno nie Bogu. Zapytałem ją, kim jest człowiek, który z nią przyszedł. Powiedziała, że to jej narzeczony. Zapytałem: – Czy on Panią kocha? – Z pewnością. – A skąd Pani o tym wie? – Powiedział mi. – Co powiedział? – Powiedział: „Kocham cię”. – Kiedy to ostatnio zrobił? – Godzinę temu. – Czy mówił to wcześniej? – Tak, wczoraj wieczorem. – A co powiedział? – Kocham cię. – Ale nigdy przedtem tego nie mówił? – On mi to mówi co wieczór. – Powiedziałem: „Proszę mu nie wierzyć. Powtarza się; nie jest szczery”.

Piękną prawdą jest to, że w przypadku słów „Kocham cię” nie ma powtarzania. Ponieważ pojawia się nowy moment w czasie, inne miejsce w przestrzeni, słowa nie znaczą tego samego, co w innym czasie lub przestrzeni. Matka mówi do syna: Jesteś dobrym chłopcem. Mogła to przedtem powiedzieć dziesięć tysięcy razy, ale za każdym razem oznacza to coś innego; na nowo ujawnia się w tym cała osoba, gdy nowe okoliczności historyczne wywołują nowy przypływ uczuć. Jednostajność sposobu wyrażania miłości nigdy nie wywołuje monotonii. Język umysłu jest nieskończenie zmienny, ale język serca – nie. Serce mężczyzny w obliczu kobiety, którą kocha, jest zbyt ubogie, by przetłumaczyć nieskończoność swego uczucia na inne słowo. Bierze więc jedno wyrażenie: Kocham cię, i wypowiadając je wciąż na nowo, nigdy się nie powtarza. Jest to jedyna prawdziwa wiadomość we wszechświecie. To właśnie robimy, odmawiając Różaniec – mówimy do Boga, do Trójcy Świętej, do Wcielonego Zbawiciela, do Najświętszej Matki: Kocham Cię, kocham Cię, kocham Cię. Za każdym razem oznacza to coś innego, gdyż w każdej dziesiątce nasz umysł przechodzi do nowej manifestacji miłości Zbawiciela: na przykład od tajemnicy Jego miłości, która zapragnęła stać się jednym z nas w Jego wcieleniu, do innej tajemnicy miłości, gdy za nas cierpiał, i kolejnej tajemnicy Jego miłości, gdzie wstawia się za nami przed Ojcem w Niebie. A kto może zapomnieć o tym, że sam nasz Pan w chwili największej Męki ponowił tę samą modlitwę trzykrotnie w ciągu godziny?

Piękno Różańca polega na tym, że nie jest on tylko modlitwą ustną, ale również umysłową. W niektórych spektaklach w tle słów wypowiadanych przez aktorów słychać piękną muzykę nadającą im siłę i godność. Czymś takim jest Różaniec. Gdy jest odmawiana modlitwa, serce nie słyszy muzyki, ale rozmyśla wciąż na nowo o życiu Chrystusa, stosując to do własnego życia i własnych potrzeb. Jak drucik trzyma razem paciorki, tak medytacja przytrzymuje razem modlitwy. Często mówimy coś do ludzi, podczas gdy nasze umysły są zajęte czymś innym. Jednak w Różańcu nie tylko odmawiamy modlitwy, lecz także myślimy o nich. Betlejem, Galilea, Nazaret, Jerozolima, Golgota, Kalwaria, Góra Oliwna, Niebo – wszystko to przesuwa się przed oczyma naszych umysłów, gdy nasze usta się modlą. Witraże w kościele zapraszają oko do rozmyślania o Bogu. Różaniec zaprasza nasze palce, nasze wargi i nasze serce do jednej ogromnej symfonii modlitwy i z tego powodu jest największą modlitwą…

Abp Fulton J. Sheen, Maryja. Pierwsza miłość świata, Wydawnictwo Esprit, Kraków 2018, s. 288–290. Tytuł pochodzi od Redakcji.