Dzieci pierwszokomunijne idą procesyjnie przez nawę kościoła. Na spotkanie z Panem Jezusem dziewczynki ubrane są w białe suknie jak małe panny młode. W ich dłoniach świece i książeczki do nabożeństwa oprawione w białą skórę. Przez witraże do wnętrza kościoła przenikają promienie słońca i oświetlając cały orszak przypominają w ten sposób o obecności Boga...

Skupiona, pobożna i troskliwa siostra zakonna poprawia welon jednej z dziewczynek. Jej habit wyraża zarówno dostojeństwo, jak i prostotę. Białe elementy zakonnego stroju wskazują na szczególne umiłowanie czystości. Rodziny i bliscy dzieci wypełniają kościół po brzegi. Twarze osób stojących obok przechodzącego orszaku pełne są wzruszenia i tęsknoty za ich Pierwszą Komunią Świętą.

Po prawej stronie obok swojej babci stoi mała dziewczynka, która ze świętą zazdrością patrzy na starsze koleżanki. Ona też pragnie jak najszybciej przyjąć Pana Jezusa do swego serca, ale musi jeszcze cierpliwie poczekać...

W tabernakulum Pan Jezus czeka już jakby zniecierpliwiony, aby zamieszkać w niewinnych duszach tych dzieci.

Całą scenę wypełnia atmosfera, którą tak trafnie opisał Ojciec Święty Leon XIII wspominając dawne czasy, w których Boża moc chrześcijańskiej mądrości i pobożności przenikała społeczeństwo, jego obyczaje i wszystkie warstwy społeczne.
Patrząc na tę scenę, czyż nie budzi się w nas tęsknota za tym chrześcijańskim światem?