Widzenie, o którym mówi poniższy tekst, siostra Łucja dos Santos z Fatimy miała 13 czerwca 1929 roku w kaplicy domu zakonnego w hiszpańskim Tuy.

Częściej chodził o. Goncalves do naszej kaplicy, aby słuchać spowiedzi. Ja spowiadałam się u niego, ponieważ dobrze się z nim rozumiałam, spowiadałam się przez trzy lata u niego, bo przez ten okres był tu sekretarzem ojca prowincjała.

W tym czasie Najświętsza Maryja Panna zwróciła mi uwagę, że zbliżył się moment, w którym miałam Kościołowi św. przekazać Jej życzenie poświęcenia Rosji i obietnicę jej nawrócenia. Dokonało się to w następujący sposób: – Uprosiłam u mych przełożonych i mego spowiednika zezwolenie na odprawienie godziny świętej każdej nocy z czwartku na piątek od 11 do północy.

Pewnej nocy byłam sama. Uklękłam przy balaskach na środku kaplicy, aby odmówić modlitwę Anioła. Ponieważ czułam się zmęczona, wstałam i modliłam się dalej z podniesionymi rękami. Paliła się tylko wieczna lampka. Nagle zrobiło się jasno w całej kaplicy wskutek nadprzyrodzonego światła, a na ołtarzu pokazał się jasny krzyż sięgający aż do sufitu. W jaśniejszym świetle można było zobaczyć w górnej części krzyża oblicze i górną część ciała człowieka, nad piersią gołąbka, również ze światła, a do krzyża przybite ciało drugiego człowieka. Trochę niżej bioder w powietrzu wisiał kielich i wielka Hostia, na którą z oblicza Ukrzyżowanego i z jednej rany piersiowej spadały krople krwi. Z Hostii spływały te krople do kielicha.

Pod prawym ramieniem krzyża stała Najświętsza Maryja Panna. Była to Matka Boska Fatimska ze swym Niepokalanym Sercem w lewej ręce, bez miecza i róż, ale z cierniową koroną i płomieniem. Pod lewym ramieniem krzyża widniały wielkie litery jakby z czystej wody źródlanej, które biegły na ołtarz, tworząc słowa: „Łaska i Miłosierdzie”.

Zrozumiałam, że została mi przekazana tajemnica Trójcy Przenajświętszej i otrzymałam natchnienie na temat tej tajemnicy, której mi jednak nie wolno wyjawić. Potem Matka Boska rzekła do mnie: – Przyszła chwila, w której Bóg wzywa Ojca Świętego, aby wspólnie z biskupami całego świata poświęcił Rosję memu Niepokalanemu Sercu. Obiecuje ją uratować za pomocą tego środka. Tak wiele dusz zostaje potępionych przez sprawiedliwość Bożą z powodu grzechów przeciwko mnie popełnionych. Przychodzę więc prosić o zadośćuczynienie. Ofiaruj się w tej intencji i módl się.

Przekazałam to mojemu spowiednikowi, który mi polecił spisać, czego Matka Boża żądała.

Później, przy pomocy odczucia wewnętrznego Matka Boża powiedziała mi, skarżąc się:

– Nie chcieli usłuchać mojej prośby! Jak król Francji* będą żałować i poświęcą mi Rosję, lecz będzie za późno. Rosja rozszerzy swoje błędy po całym świecie, wywołując wojny i prześladowania Kościoła. Ojciec Święty będzie bardzo cierpiał.

* W 1689 r., rok przed śmiercią, św. Małgorzata Maria próbowała na różne sposoby i poprzez różne inicjatywy, przekazać „Królowi Słońce”, Ludwikowi XIV, posłannictwo Najświętszego Serca Jezusa wraz z czteroma postulatami: umieszczenie Najświętszego Serca Jezusa w królewskim herbie; wybudowanie świątyni ku czci Najświętszego Serca Jezusa, w której zostałby oddany Jemu hołd przez dwór królewski; król powinien powierzyć się Najświętszemu Sercu; powinien też w Stolicy Świętej, używając swojego autorytetu, postarać się o zatwierdzenie Mszy św. ku czci Najświętszego Serca Jezusa.

Jednak nic nie zostało osiągnięte. Wydaje się, że król nie miał nawet możliwości zapoznania się z posłannictwem.

Ludwik XVI, w 1792 roku, przyjął idee ślubowania Najświętszemu Sercu Jezusa. Ślubowania tego dokonał w więzieniu, obiecując zrealizowanie wszystkich postulatów zakomunikowanych przez św. Marię Małgorzatę po swoim uwolnieniu. Jednak, z wyroków Bożej Opatrzności, było już za późno: Ludwik XVI został ścięty na gilotynie 21 stycznia 1793 roku.