Na placu przed bazyliką watykańską stoi pomnik, na którym święty Piotr dzierży klucze do Nieba. Ileż milionów pielgrzymów widział w ciągu wieków! Co by pierwszy Papież powiedział tym pielgrzymom, gdyby cudownie mógł przemówić? Moglibyśmy również postawić inne pytanie: co w rzeczywistości przyciąga pielgrzymów i turystów z całego świata, którzy tłumnie odwiedzają Watykan?

Czy jest to zwykła ciekawość i chęć zobaczenia papieża? Niekiedy zapewne tak. Ale zdecydowana większość – świadomie lub nie – poszukuje czegoś więcej aniżeli tylko zaspokojenia ciekawości. Na czym polega owo „coś więcej”, oto jest pytanie, na które warto poszukać odpowiedzi.

By na nie odpowiedzieć, musimy rozważyć, że na skutek grzechu pierworodnego powstała sytuacja nienaturalna, w wyniku której w duszy ludzkiej został zachwiany mechanizm pewności. Dlatego też wątpliwości i chwiejność niepokoją człowieka przez całe życie. Jednak w głębi serca człowiek wciąż dąży ku Prawdzie i czuje, że tylko pewność zaspokoi i nasyci go całkowicie. W tej trudnej sytuacji przychodzi nam z pomocą doktryna Kościoła katolickiego, według której na świecie jest tylko jedna osoba nieomylna – Papież – wikariusz Chrystusa na Ziemi, kiedy naucza ex cathedra w sprawach wiary i moralności. W rzeczywistości to od niego tłumy na placu św. Piotra chcą usłyszeć całą Prawdę.

Oto co w XII wieku pisał o papieżu św. Bernard z Clairvaux:
Kim jesteś? Najwyższym kapłanem, papieżem. Jesteś księciem biskupów, spadkobiercą Apostołów. W prymacie jesteś jak Abel, w rządach – jak Noe, w patriarchacie – jak Abraham; jesteś jak Melchizedech przez swoje kapłaństwo, jak Aaron przez swą godność, jak Mojżesz przez powagę, Samuel przez urząd sędziowski, Piotr przez pełnię władzy, jak sam Chrystus przez swoje namaszczenie. (…) Ty więc jesteś jednym pasterzem – zarówno wszystkich trzód, jak i wszystkich pasterzy. (…) Czyż nie jest tak, że gdyby zaistniały powody – byłbyś w stanie zamknąć Niebo przed biskupem, tegoż biskupa złożyć z urzędu i nawet wydać na stracenie szatanowi?

Współczesny wybitny myśliciel katolicki Plinio Corrêa de Oliveira, który poświęcił całe życie obronie Cywilizacji Chrześcijańskiej, mówi zaś: Ta miłość do papiestwa (…) nie jest dla mnie miłością abstrakcyjną. Zawiera ona w sobie szczególną miłość do świętej osoby papieża, tak tego, który panuje dzisiaj, jak tego, który panował wczoraj lub będzie panował jutro. Miłość przepełnioną czcią i szacunkiem. Miłość przepełnioną posłuszeństwem. Tak, właśnie posłuszeństwem. Pragnę poddać się każdej z nauk tego papieża, jak i jego poprzedników i następców, tak jak nakazuje mi doktryna Kościoła, uważając za nieomylne to, co On nakazuje uważać za nieomylne, i za omylne to, o czym naucza On, że jest omylne. Pragnę być posłuszny nakazom tego czy któregokolwiek papieża w takim stopniu, w jakim Kościół nakazuje być posłusznym. Tzn. nie przekładając nad posłuszeństwo nigdy własnej woli ani siły jakiejkolwiek władzy ziemskiej, a sprzeciwiać się nakazom papieża tylko i wyłącznie w takim przypadku, gdyby mogły one prowadzić do grzechu. Bowiem w tej ekstremalnej sytuacji, jak nauczają – powtarzając za świętym Pawłem Apostołem – wszyscy moraliści katoliccy, należy przedłożyć nade wszystko wolę Boga. Tego właśnie nauczono mnie na lekcjach katechizmu. To właśnie wyczytałem w studiowanych przez siebie traktatach. Tak myślę, tak czuję, taki jestem całym sercem. (Radość doskonała, „Folha de Sao Paulo”, 12 lipca 1970).