Kiedy nasz wzrok zostaje oczarowany i porwany przez piękno stworzenia, wówczas jesteśmy jakby wprowadzeni w stan olśnienia i podziwu. Wobec takiej perspektywy, Drogi Czytelniku, którą z dwóch przedstawionych grafik będziesz się bardziej delektował? Pierwszą, która przedstawia jedną z wysp na Pacyfiku, czy drugą przedstawiającą oblicze Dzieciątka Jezus autorstwa genialnego Fra Angelico?

W zasadzie nasz wzrok jakby instynktownie kieruje się w stronę wyspy, ponieważ porywa nas egzotyka, barwność i piękno tego miejsca. Jeśli mielibyśmy tylko okazję, nie zawahalibyśmy się spędzić co najmniej kilku dni odpoczynku w takim miejscu. Jednakże patrząc na Dzieciątko Jezus autorstwa Fra Angelico, powinniśmy wyobrazić sobie i odkryć cnoty, które odbijają się na Jego godnej uwielbienia twarzy. Tak, godnej uwielbienia, ponieważ jest On Drugą Osobą Trójcy Świętej, która stała się człowiekiem.

Z rąk tego Trójjedynego Boga wyszła ta „rajska wyspa”, kiedy wypowiedział On stwórcze: Niech się stanie! Najczystszej krystalicznej wody, najpiękniejszych i najbardziej pachnących kwiatów, najpiękniejszych gwiazd, bujnej i wspaniałej roślinności, uśmiechu i czarującego wzroku dziecka, w sumie całego piękna natury nie da się porównać ze spojrzeniem najczystszego i najwspanialszego Boga-Człowieka. W tym nieskończenie czystym spojrzeniu możemy dostrzec nieporównywalne z niczym piękno. Pierwszą osobą, która to Piękno kontemplowała, była Najświętsza Maryja Panna, a po Niej św. Józef. To spojrzenie, które również niewykształceni i prości pasterze – wybudzeni z głębokiego i spokojnego snu przez cudowny śpiew aniołów, którego echo odbijało się po niebiosach – mieli niewypowiedziane szczęście podziwiać w betlejemskim żłóbku.

Zostali oni obdarowani tą łaską, ponieważ odpowiedzieli na zaproszenie wyrażone anielskim śpiewem. Otrzymali łaskę, którą niestety odrzucił człowiek odmawiający Maryi i Józefowi miejsca w gospodzie.

A potem przybyli Mędrcy ze Wschodu, zwani Trzema Królami – owiani aurą tajemniczości – którzy przyszli za niezwykłym światłem Gwiazdy Betlejemskiej. Prawdopodobnie, według słów Ojców Kościoła, przyjechali z Persji i byli przedstawicielami wszystkich narodów Ziemi. Można powiedzieć, że zarówno pasterze, jak i królowie, po spotkaniu z nazwanym przez Pismo Święte – Upragnieniem Narodów, mogliby powtórzyć za starcem Symeonem: Teraz, o Panie, pozwól odejść swemu słudze w pokoju, bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie.

Tak, oni byli gotowi wejść do rajskiego Królestwa, ponieważ ci, którzy zostali obdarzeni tak olbrzymią, niezasłużoną łaską, mogliby już zamknąć oczy w tym ziemskim życiu, bo na tym padole łez nie było już nic ponad to, co w tym momencie ujrzeli. Ich życie się dopełniło!