Mija 100 lat od czasu, gdy bohaterscy obrońcy naszej Ojczyzny zatrzymali inwazję bolszewików – nosicieli i roznosicieli „błędów Rosji”, czyli komunistycznej zarazy, przed którą w Fatimie ostrzegała Matka Boża. To także okazja, by przypomnieć trzy fakty związane z tą doniosłą rocznicą…

Zwycięstwo nad bolszewikami, które znamy pod nazwą Cudu nad Wisłą, miało miejsce 15 sierpnia 1920 roku, w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny – Obrończyni naszego Narodu. To fakt powszechnie znany. Znacznie mniej mówi się natomiast o wydarzeniach, które poprzedziły tę wiktorię.

1. Naród poświęcony Najświętszemu Sercu Jezusowemu

W obliczu nacierającej bolszewii, 27 lipca 1920 roku na Jasnej Górze zebrali się polscy biskupi pod przewodnictwem tak wielkich postaci, jak ówczesny Prymas Polski kard. Edmund Dalbor czy kard. Aleksander Kakowski. Episkopat dokonał w tym dniu uroczystego Aktu Poświęcenia Narodu Polskiego Najświętszemu Sercu Jezusa. Oto jego treść:

Najświętsze Serce Jezusa, oto my, biskupi polscy, zebrani u stóp Majestatu Twego, w Najświętszym Sakramencie ukrytego, poświęcamy siebie, duchowieństwo i wszystkich wiernych diecezji naszych, cały kraj i Ojczyznę naszą Twojemu Boskiemu Sercu. W chwili, gdy nad Ojczyzną i Kościołem naszym gromadzą się chmury ciemne, wołamy jak niegdyś uczniowie Twoi zaskoczeni burzą na morzu: „Panie, ratuj nas, bo giniemy”. I jak niegdyś, wyciągnąwszy prawicę, jednym słowem uspokoiłeś burzę, tak oddal, Panie, teraz od nas grożące nam niebezpieczeństwo. Wyznajemy wprawdzie w pokorze, że niewdzięcznością naszą i grzechami zasłużyliśmy na Twoją karę – ale przez zasługi naszych świętych Patronów, przez krew męczeńską przelaną dla wiary przez braci naszych, za przyczyną Królowej Korony Polskiej, Twojej Rodzicielki, a naszej ukochanej Matki Częstochowskiej, błagamy Cię, racz nam darować nasze winy i przemień serca nasze na wzór Twojego Boskiego Serca; przemień nas potęgą łaski Twojej wszechmocnej, z obojętnych i letnich uczyń nas gorliwymi i gorącymi, z małodusznych mężnymi, i spraw, abyśmy już wszyscy odtąd trwali w wiernej służbie Twojej i nigdy Cię nie opuścili. A my, biskupi polscy, idąc śladem poprzedników naszych, którzy pierwsi uprosili zaprowadzenie Mszy św. do Twojego Serca, przyrzekamy Tobie, Najświętsze Serce Jezusa, w tej uroczystej chwili, że będziemy szerzyli wśród wiernych, a zwłaszcza w seminariach duchownych, nabożeństwo do Boskiego Serca Twego i zachęcali rodziny, aby się poświęcały Twojemu Sercu.

Najświętsze Serce Jezusa, przyjmij nas, choć niegodnych, i pobłogosław nam, naszym diecezjom i całej naszej Ojczyźnie.

W odpowiedzi na ten piękny gest, swój list do polskich biskupów wystosował Ojciec Święty Benedykt XV. Napisał w nim: Nic stosowniejszego nie mogliście podjąć celem naprawienia zła naszych czasów, jak ulegając zachętom papieskim Ojczyznę Waszą poświęcić Najświętszemu Sercu Jezusowemu i Jego kult święty w narodzie rozszerzać coraz więcej i więcej. Zaiste, powzięliście zamiar najpożyteczniejszy, jak nigdy: cóż bowiem można wynaleźć zbawienniejszego w tym przewrocie wszechrzeczy, jak wzmożenie miłości Pana Jezusa, który stanowi obronę i mocną podstawę każdej Rzeczypospolitej, który usiłuje wołać i ochładzać przede wszystkim pracujących i obciążonych.

2. Pod opieką Naszej Królowej

Tego samego dnia polscy biskupi przed obrazem Czarnej Madonny oddali także cały naród Matce Najświętszej i obrali Ją na nowo Królową Polski. Przez ten akt potwierdzili, że Maryja jest najpewniejszą drogą do Swego Syna i że kult Najświętszego Serca Pana Jezusa jest ściśle związany z nabożeństwem do Bożej Rodzicielki:

Najświętsza Maryjo Panno, oto my, biskupi polscy, składając Ci w imieniu własnym i naszych diecezjan i w imieniu wszystkich wiernych synów Polski hołd i pokłon, obieramy Cię na nowo naszą Królową i Panią i pod Twoją przemożną uciekamy się obronę.

Tutaj na Jasnej Górze, gdzie każdy kamień głosi cuda Twojej nad Narodem naszym opieki, wyciągamy ku Tobie, Matko litości, błagalne ręce, byś w ciężkiej kraju naszego potrzebie przyszła nam w pomoc. Odrzuć wroga od granic naszej Ojczyzny; wróć krajowi naszemu upragniony pokój, ład i porządek; wypleń z serc naszych ziarno niezgody; oczyść dusze nasze z grzechów i wad naszych, abyśmy bezpieczni od nieprzyjaciół naszych, Tobie w czystości serca służyć i przez Ciebie Boga i Pana naszego Jezusa Chrystusa czcić i chwalić mogli.

Królowo Korony Polskiej, Tobie się oddajemy, Tobie się poświęcamy — broń i strzeż nas jako własność Swoją.

3. Nuncjusz jest z nami

Brutalny pochód komunistycznych hord spowodował, że w sierpniu 1920 roku Warszawę opuszczali nie tylko mieszkańcy, ale też dyplomaci akredytowani przy polskim rządzie. Na uwagę i ogromny szacunek zasługuje postawa ówczesnego nuncjusza apostolskiego ks. bp. Achille Rattiego (późniejszego papieża Piusa XI), który mimo ogromnego zagrożenia, postanowił zostać w Warszawie. Za ten heroiczny gest został w roku 1922 odznaczony przez władze Rzeczypospolitej Orderem Orła Białego. Gdy w tym samym roku został następcą św. Piotra, nazywano go „polskim papieżem”. On sam mówił o sobie, że jest jednym z „polskich biskupów”.

Heroiczna postawa nuncjusza ma wymiar symboliczny. Oto w jego osobie Kościół powszechny – Mistyczne Ciało Chrystusa – bez względu na okoliczności jest obecny i dodaje otuchy wiernemu Narodowi Polskiemu!

Oprac. BB