1 listopada 1950 roku Ojciec Święty Pius XII w konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus ogłosił dogmat, że Bogarodzica Dziewica Maryja została z Ciałem i Duszą wzięta do Niebieskiej Chwały.

Naturalnie, nauka sformułowana i potwierdzona przez papieża nie była jego wymysłem, lecz stanowiła potwierdzenie wiary wyznawanej przez katolików od pierwszych wieków istnienia Kościoła.

I rzeczywiście, już u św. Jana Damasceńskiego znajdujemy informację, że w 451 roku cesarzowa Pulcheria poprosiła biskupa Jerozolimy, Juwenalisa, o relikwie Matki Bożej, ponieważ pragnęła umieścić je w jednym z kościołów Konstantynopola. Hierarcha odpowiedział, że to niemożliwe, ponieważ Maryja została wzięta do Nieba „jak to wiemy ze starożytnego i bardzo pewnego podania”.

Innym świadectwem przemawiającym za głębokim zakorzenieniem w Kościele nauki o Wniebowzięciu Maryi był fakt, że już w VI wieku w Jerozolimie, celebrowano święto Zaśnięcia Matki Najświętszej. Cesarz wschodniorzymski Maurycy (582–602) nakazał, by obchodzono je w całym państwie, a więc także w uznających jego władzę skrawkach Europy Zachodniej.

W VII wieku święto przyjęło się w stolicy chrześcijaństwa, Rzymie. Pochodzący z Syrii papież Sergiusz I (687–701) nakazał, by obchody liturgiczne rozpoczynały się uroczystą procesją z bazyliki św. Jana Ewangelisty na Lateranie do bazyliki Santa Maria Maggiore (Matki Bożej Większej). Papież Leon IV (847–855) dodał do święta wigilię i oktawę.
W dziesiątym wieku obchody święta wzbogaciły się o element ludowy – poświęcenie ziół, kwiatów i kłosów zbóż. Powstanie tego zwyczaju łączy się z tradycją, według której Apostołowie w miejscu, gdzie złożyli ciało Maryi, zamiast niego znaleźli kwiaty.

W Polsce Uroczystość Matki Bożej Zielnej jest jednocześnie świętem Wojska Polskiego. 15 sierpnia 1920 roku, z pomocą Matki Bożej, do której modlił się cały naród, w wojnie polsko-bolszewickiej nastąpił przełom, który zadecydował o zwycięstwie Polski.