Oto zdarzenie z codziennego życia na wyspie Ischia we Włoszech, po burzy. Natura odzyskała już swój pogodny wygląd, i starsza wiekiem wieśniaczka otoczona swoimi dziećmi - a może swoimi wnukami - wchodzi na pagórek. Droga nie jest asfaltowana, wzdłuż niej nie ciągną się kina, restauracje, wystawy sklepowe ani kolorowe reklamy. Nikt z tej grupy nie marzy o posiadaniu nowoczesnego samochodu ani nawet motocykla.
A jednak jak pogodnie wyglądają! Jak ich dusze napełnione są prostotą i bezpośrednią radością życia wiejskiego, które dzięki wiekowej tradycji chrześcijańskiej surowości, jest dla nich tak sprzyjające. Są szczęśliwi, ponieważ są zdrowi, ponieważ powietrze jest czyste, ponieważ jest tak pięknie dookoła i ponieważ są zakorzenieni w rodzinnej atmosferze pełnej miłości bez sentymentalizmu, ale pełnej ofiarności i wzajemnego przywiązania. Dzieci, naturalne w ruchach, otaczają centralną postać z widocznym szacunkiem. W tym szacunku wyczuwa się dużo uczucia i ufności.
Dalecy jesteśmy od bagatelizowania korzyści, jakie niesie cywilizacja i kultura. Jednakże, w skutek monstrualnych przemian, jakie powoduje neopoganizm, żyjemy w wieku, w którym cywilizacja i kultura wzniecają nienasycone apetyty i ambicje w ludziach, w którym sztuczne przyjemności niszczą chrześcijańskie poczucie surowości i ofiarności. Nieskrępowane namiętności zabijają pewną świeżość duszy, która pozwala cieszyć się umiar-kowanymi przyjemnościami codziennego życia poświęconego modlitwie, wypełnianiu obowiązków i rodzinie. Życie ofiar tych przemian zamienia się w tragiczną pogoń za złotem albo oszalały taniec wokół przyjemności ciała.
Nie po to dostaliśmy życie, aby być szczęśliwymi, ale po to, aby przysporzyć chwały Bogu. Dlatego też trzeba zapamiętać, że nawet z punktu widzenia ziemskiego szczęścia, neopoganizm jest kiepskim interesem. Jest bowiem więcej radości w surowej, chrześcijańskiej społeczności, nawet jeżeli się żyje skromnie, niż w zwodniczej wspaniałości supercywilizacji - może lepiej powiedzieć pseudo-cywilizacji - która wszelkie szczęście pokłada w rozkoszach zmysłowości albo w złudzeniach pieniądza.
To drugie, urocze zdjęcie zostało zrobione w Paryżu, na ulicy Mouffetard. Chłopiec idzie do domu i niesie zapas napoju na przyjemne, ciepłe dni - sobotę i niedzielę.
Jaka skromna przyjemność! A przy tym triumfalna i promienna radość! Jak taka drobna przyjemność może kogoś tak zachwycić?
Ten chłopiec pochodzi na pewno ze skromnych klas, ubrany zwyczajnie, choć nie ubogo. W takich środowiskach ludzie często zachowują - nawet w dużych miastach - czystą i surową radość prostego, pracowitego życia codziennego. Ale to życie jest, pośrednio czy bezpośrednio, kierowane nadnaturalną i dobroczynną wiarą. W tych ludziach jest zasób pokoju duszy, żywotności i energii, która zachwyca każdym dodatkowym małym poczęstunkiem i to im daje zadowolenie. Przy stole takiej rodziny trochę szczodrobliwości w jedzeniu i napitku daje ogromną radość.
A więc raz jeszcze można przekonać się, że nie obfitość złota, a jeszcze mniej ekscesy zmysłowości dają człowiekowi szczęście, przeciwnie, właśnie w umartwieniu, we wstrzemięźliwości, w poważnym i skutecznym wciągnięciu się w codzienne, pełne trosk życie, człowiek osiąga cnotliwą równowagę, która mu daje przyjemność życia.
Jednakże, gdy ludzkość opuściła Pana Naszego Jezusa Chrystusa i Jego Święty Kościół, wszystkie te wartości moralne, których źródłem jest łaska, zaczęły ginąć.
Diabeł obiecuje człowiekowi dokładnie to, co potem mu odbierze.
Już od zarania odstępstwa człowieka zachodniego, to jest od XIV wieku, diabeł obiecał cywilizację, która za pomocą techniki miałaby pomnożyć bogactwa i rozkosze zmysłowe, wytwarzając coraz więcej radości życia...
To oszustwo było tak doskonałe, że Kościół przez usta Piusa XII w Bożonarodzeniowym przesłaniu w roku 1957 zauważył potrzebę ostrzeżenia milionów dusz przed popadaniem w rozpacz. Te dusze, uchwycone w kleszcze takiej cywilizacji, doszły już do tego, że uważały, że życie jest złem, wszechświat - błędem, a Bóg - mitem.