„[Pan Jezus] chce ustanowić na świecie nabożeństwo do mego Niepokalanego Serca. Tym, którzy je przyjmą, obiecuję zbawienie. Dusze te będą tak drogie Bogu, jak kwiaty, którymi ozdabiam Jego tron(...) [Wówczas Matka Boska] rozchyliła swe dłonie i po raz drugi przekazała nam [widzącym] odblask tego niezmiernego światła(...) Przed prawą dłonią Matki Bożej znajdowało się serce otoczone cierniami, które wydawały się w nie wbijać. [Widzący zrozumieli], że było to Niepokalane Serce Maryi, znieważane przez grzechy ludzkości, które pragnęło zadośćuczynienia" (Antonio Borelli, Fatima - orędzie tragedii czy nadziei?).

Niezwykle znaczące w tym drugim objawieniu maryjnym są słowa Matki Bożej dotyczące nabożeństwa do Jej Niepokalanego Serca. Zapewnia Ona Niebo tym, którzy będą praktykowali to nabożeństwo. Zostało to bardzo wyraźnie powiedziane. Obietnica ta uczyniona Łucji, Hiacyncie, Franciszkowi, a także całej ludzkości, została skierowana również do nas. Dotyczy ona wszystkich tych, którzy poznają Jej przesłanie, gdziekolwiek by się znajdowali. Zwróćmy uwagę, jak piękne jest porównanie Matki Bożej: jak pobożna niewiasta układająca kwiaty na ołtarzu przed Najświętszym Sakramentem, tak Maryja ułoży niczym kwiaty przed tronem Pana Boga w Niebie dusze tych, którzy przyjmą nabożeństwo do Jej Niepokalanego Serca. Jakże pięknie jest wyobrazić sobie naszą duszę w Niebie, pojawiającą się niczym kwiat przed samym Bogiem! Czyż jest coś równie pięknego?