Znaczenia dobrej lektury dla naszego życia duchowego nie da się przecenić. Jednak o tym, co i w jaki sposób powinniśmy czytać tak, aby stało się to z pożytkiem dla naszej duszy, zazwyczaj niewiele się mówi. Poniżej prezentujemy fragment tekstu o. Antonia Wallensteina OFM z Katechizmu chrześcijańskiej doskonałości.
Przez lekturę duchową rozumie się lekturę pobożnych książek w celu pogłębienia wiedzy i umiłowania dobra, jak również znienawidzenia zła. Celem takiej lektury nie jest zatem ani zdobycie nowej wiedzy, ani jeszcze bardziej zaspokojenie naszej ciekawości.
Na korzyści płynące z lektury duchowej składają się:
1. Wyjaśnienie naszej duszy spraw dotyczących wiecznego zbawienia.
2. Pobudzanie silnie naszej woli ku dobru.
3. Ułatwianie praktyki medytacji.
Pisze św. Izydor:
Kiedy się modlimy, rozmawiamy z Bogiem, jednak kiedy czytamy książkę z zakresu duchowości, to Bóg rozmawia z nami.
Czytanie żywotów świętych daje nam okazję do doświadczenia wspaniałej skuteczności lektury duchowej. Wystarczy zajrzeć do przykładów życia św. Augustyna, św. Franciszka z Asyżu, św. Ignacego Loyoli czy św. Teresy.
Jak należy prowadzić lekturę duchową?
1. Zanim zaczniemy, prośmy gorliwie o łaskę i światło.
2. Czytać powoli i w skupieniu odnosząc do naszego życia to, co się czyta, tak jak podczas medytacji, wzbudzając święte uczucia i dobre postanowienia.
3. W końcu utrwalać w pamięci punkty najważniejsze, dziękując Bogu i starając się zrealizować podjęte dobre postanowienia.
Codzienna lektura duchowa
To co najważniejsze, to nie czytać dużo, ale dobrze. Zaleca się bardzo robienie – w notesie lub zeszycie – notatek z najważniejszych myśli, które rozważaliśmy.
Pierwszeństwo mają dzieła napisane przez świętych lub te, które mówią o świętych. Św. Jan Vianney z Ars codziennie czytał żywoty świętych, nawet kiedy był bardzo zmęczony albo zajęty.
Kiedy ufamy Bogu?
Nasze zaufanie do Boga jest dobre wtedy, gdy wierzymy niezachwianie, że On hojnie obdarzy nas wszystkimi potrzebnymi łaskami, dzięki którym możemy osiągnąć doskonałość oraz wieczne szczęście.
Nie ufa wystarczająco Bogu ten, który myśli, że:
1. Bóg nie obdarzy go hojnie potrzebnymi łaskami.
2. Bóg robi wszystko sam, a człowiek nie potrzebuje współpracy z łaską.
Prawdziwe zaufanie do Boga sprawia, że:
1. Mamy wielki wpływ na Jego Serce.
2. Cieszymy się wielkim zapałem i wielką pewnością.
Niemożliwe, żeby Bóg opuścił osobę, która w nim pokłada całą swoją synowską nadzieję. Bardzo ważne jest, aby odnawiać wielokrotnie to zaufanie do Boga, szczególnie po upadkach, w czasie nadejścia pokusy lęku i zniechęcenia.
Równolegle z całkowitym zaufaniem Bogu naszemu Panu, musimy mieć pokorną nieufność wobec samych siebie. Mamy taką nieufność, kiedy jesteśmy przekonani, że:
1. Nasza natura jest słaba i niestała w dobrym, skłonna do złego na skutek grzechu pierworodnego i grzechów osobistych.
2. O własnych siłach nie jesteśmy w stanie zrealizować najmniejszego dobrego czynu ani żadnego dzieła, które by zasługiwało na niebo.
Pokorna nieufność względem siebie sprawia, że:
1. Jednoczymy się jeszcze bardziej ściśle z Bogiem.
2. Staramy się pracować nad sobą, stale zachowując gorliwość w używaniu środków niezbędnych do osiągnięcia doskonałości.
3. Przypisujemy wyłącznie Bogu chwałę naszych sukcesów i postępów.Nie możemy mylić pokornej nieufności względem siebie z lękiem i zniechęceniem. Przeciwnie, ta pokorna nieufność jest najlepszym lekarstwem na nasz brak zapału i odwagi, ponieważ najczęściej ów upadek ducha ma swe źródło w fałszywym zaufaniu do samego siebie.*
* A boa leitura [w:]„Catolicismo”, nr 670, październik 2006, [cyt. za:] o. Antonio Wallenstein OFM, Catecismo da Perfeição Cristã, Editora Vozes, Petropolis 1956.
