Kiedy patrzymy na Krucyfiks autorstwa Wita Stwosza, który otaczany jest szczególną czcią w krakowskim kościele Mariackim, trudno nie czuć poruszenia. Ba! Jeśli w naszych sercach wciąż płonie katolicka wiara, trudno nie odczuwać trwogi połączonej z uwielbieniem!

Nasz Zbawiciel Jezus Chrystus został przybity do Krzyża. W oczach świata oznaczało to poniżenie, porażkę i hańbę Nazarejczyka… Ukrzyżowany Chrystus jest bowiem zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan (por. 1 Kor 1,23).

Ale my, czcząc Ukrzyżowanego Zbawiciela, wielbimy Jego umęczone ciało, Jego udręczoną cierpieniem twarz, Jego wpatrzone w Niebo oczy, Jego poranioną i opadającą na pierś głowę. Jego wargi szepczące słowa modlitwy…

Patrząc na Krucyfiks z kościoła Mariackiego, słyszymy niemal ostatnie słowa Naszego Pana: Wykonało się (J 19,30), a zaraz potem donośny okrzyk wzbudzający przerażenie wśród świadków kaźni: Ojcze, w Twoje ręce oddaję ducha Mojego! (Łk 23,46).

Trudno nie zgodzić się tutaj z ks. Augustynem Berthą, twierdzącym, iż okrzyk ten zwiastował triumf Boga: Ja umieram, bo tak chcę!

Wobec tej sceny, ukazującej śmierć Syna Bożego, trzeba zadać sobie pytanie: Kim jestem ja, zwykły śmiertelnik, względem Tego, który jest Nieśmiertelny? Kim jestem ja wobec Tego, który umarł za mnie, aby mnie odkupić od śmierci wiecznej.

Jak zrozumieć tę tajemnicę? W rzeczywistości trzeba ją przyjąć bez zrozumienia, ale z ogromną wiarą w Bożą miłość. Przepełniona cierpieniem Miłość, która na Krzyżu wysłużyła nam wieczny żywot.

Kościół naucza nas, jak wielka jest rola cierpienia w naszym życiu. Tak, cena, którą Jezus Chrystus zapłacił, aby nas zbawić, to był szczyt cierpienia, którego nikt sobie nie może wyobrazić. Oto co pisze wielki mariolog, o. Tomasz de Saint‑Laurent: W momentach kiedy wielki problem cierpienia pojawi się przed nami, z bolesną nieuniknionością, wyobraźmy sobie wielki dramat na Golgocie (…). Cierpienie jest wielkim zbawcą. To przez cierpienie Chrystus odkupił świat, to przez cierpienie Maryja stała się wielką pośredniczką wszelkich łask, które wysłużył Jej Syn przez przelanie Swej Najdroższej Krwi. (…) Niekiedy bluźnimy przeciw cierpieniu, jego odrażające oblicze nas przeraża, uciekamy od cierpienia w popłochu, jakby to była tajemnica śmierci. A jednak to cierpienie jest tajemnicą życia. (…)

I dalej: Oto wielkie prawo, które rządzi Ziemią: życie na tej ziemi ma sens tylko przez cierpienie. To przez cierpienie wchodzimy na ten świat. To w cierpieniu wielcy artyści znajdują twórczą inspirację. To w cierpieniu pojawiają się i rozwijają wielkie dzieła. (…)

Cierpienie udoskonala w nas naturalne zalety, hartuje charaktery, pozwala dojrzewać inteligencji, zwiększa zdolność miłości, i daje naszym sercom hojność, która kocha aż do krańcowego poświęcenia. (…)

Cierpienie przeważnie zwiększa w naszych duszach łaskę uświęcającą. I – po krótkich latach ziemskiego pielgrzymowania – przygotowuje nas do wiecznej szczęśliwości.

Panie Jezu, daj nam gotowość do przyjęcia cierpienia według Twojej woli.