Jedna ze słynniejszych francuskich legend opowiada o katedrze, która znajdowała się gdzieś w Bretanii. Pewnego dnia świątynia ta została pochłonięta przez wzburzone morskie fale… Od czasu do czasu aniołowie bili w dzwony tej katedry leżącej na dnie Atlantyku. Niebiańskie dźwięki niosły się z głębin na powierzchnię morza ku zdumieniu i radości miejscowych rybaków.

Ludzie morza opowiadali, że pewnego dnia katedra ta powróci na suchy ląd nienaruszona przez morskie fale i… jeszcze piękniejsza! Jakże oni tęsknili za tym pięknem!

Tyle legenda. Nie ma chyba osoby, która nie byłaby pod wrażeniem niezwykłego, poetyckiego piękna tej opowieści…

Jest to w dużej mierze obraz tego, co my czujemy w pewnych momentach lub podczas wydarzeń naszego życia. Podziw dla piękna jest związany z cnotą niewinności, dzięki której człowiek pozostaje otwarty na wszelkie formy czystości, prawości, piękna i cudowności. Niewinny to nie tylko ktoś, kto nie czyni zła, ale przede wszystkim to ten, kto mocno trzyma się Prawdy, Dobra i Piękna. I jest spragniony tych wartości.

[Pełny tekst w wydaniu papierowym]