Jedna ze słynniejszych francuskich legend opowiada o katedrze, która znajdowała się gdzieś w Bretanii. Pewnego dnia świątynia ta została pochłonięta przez wzburzone morskie fale… Od czasu do czasu aniołowie bili w dzwony tej katedry leżącej na dnie Atlantyku. Niebiańskie dźwięki niosły się z głębin na powierzchnię morza ku zdumieniu i radości miejscowych rybaków.

Ludzie morza opowiadali, że pewnego dnia katedra ta powróci na suchy ląd nienaruszona przez morskie fale i… jeszcze piękniejsza! Jakże oni tęsknili za tym pięknem!

Tyle legenda. Nie ma chyba osoby, która nie byłaby pod wrażeniem niezwykłego, poetyckiego piękna tej opowieści…

Jest to w dużej mierze obraz tego, co my czujemy w pewnych momentach lub podczas wydarzeń naszego życia. Podziw dla piękna jest związany z cnotą niewinności, dzięki której człowiek pozostaje otwarty na wszelkie formy czystości, prawości, piękna i cudowności. Niewinny to nie tylko ktoś, kto nie czyni zła, ale przede wszystkim to ten, kto mocno trzyma się Prawdy, Dobra i Piękna. I jest spragniony tych wartości.

Cnota niewinności dotyczy nie tylko dzieci, ale każdego – bez względu na wiek! Aby lepiej to zrozumieć, musimy zdać sobie sprawę, że gorąca miłość Boga oznacza podziw dla Niego, bowiem Jego nieskończone doskonałości znajdują odzwierciedlenie we wszystkich stworzeniach istniejących we wszechświecie. Powiem więcej – kto kocha, jest zdolny do podziwiania Boga, a kto nie kocha, nie jest do tego zdolny. A zatem, nie jest przygotowany do oglądania Boga twarzą w twarz po śmierci. Nie jest gotowy do tego, by móc rozkoszować się przez całą wieczność nieskończenie cudownym i zachwycającym Stwórcą.

Dzieci pozwalają się dotknąć temu co cudowne, ponieważ mają czystą duszę. Potrafią się zachwycić nawet zwykłą biedronką. Święta Bożego Narodzenia, aniołowie adorujący Dzieciątko Jezus w Betlejem; pasterze, którym objawiona jest Prawda o narodzeniu Zbawiciela, a nawet zwierzęta i cała atmosfera groty betlejemskiej – wszystko jest odbierane przez nie w aurze zachwytu.

My wszyscy, którzy kochamy Boga, obserwując piękno stworzenia, powinniśmy podziwiać i chwalić Go. Pamiętajmy przy tym, że zatwardziały grzesznik, będący niewolnikiem swych wad, dopóki się nie poprawi, jest zamknięty na pełne cudowności piękno. Zatem jego dusza jest zamknięta na Boga. Módlmy się, by przejrzał!