Szkaplerz święty to jedna z naszych broni przed szatanem. Przynosi korzyść – jak mówił pewien lekarz – nie tylko duszy, ale nawet ciału człowieka. Jednak przede wszystkim pomaga w dobrej śmierci. Matka Boża obiecała:

Ktokolwiek, nosząc go pobożnie, w nim umrze, nie dozna ognia piekielnego. Liczne demony, które ze wzmożoną mocą atakują konającego, uciekają od osoby przyobleczonej w szatę Maryi, krzycząc, że nic nie mogą poradzić wobec mocy, jaką Ona posiada. Oto historia pewnej kobiety chorej na raka kości.

Helena nie miała łatwego życia. Wcześnie umarł jej mąż i jako wdowa przez długie lata musiała zmagać się z trudnym dziełem wychowania dwójki dzieci: córki i syna. Nigdy jednak – co potwierdzają ci, którzy ją znali, rodzeństwo i same dzieci – nie padły z jej ust słowa narzekania. Helena dowiedziała się o chorobie już w zaawansowanym stadium jej rozwoju; lekarz, który interpretował wyniki badań, łapał się za głowę, nie dowierzając, jak można jeszcze w takim stanie tak dobrze funkcjonować. A dodajmy, że Helena należała do tych osób, które nie potrafią siedzieć na miejscu i nic nie robić. Praktycznie zawsze było coś, czym trzeba było się zająć.

Niebawem po fatalnej diagnozie rozpoczęło się leczenie. Nadzieję na cudowne uzdrowienie miała tylko najbliższa rodzina. Z pewnością nie mieli jej lekarze. Mimo kosztownych i dotkliwych kuracji, w krótkim czasie stało się jasne, że właściwie nie ma ratunku dla matki, zwłaszcza, że nowotwór atakował inne części ciała. Helena brała coraz większe dawki środków uśmierzających ból. Jednak, co ciekawe – mimo tak mocnych narkotyków, które tak naprawdę w niewielkim stopniu jej pomagały – za każdym razem, kiedy odwiedzano ją w szpitalu czy też w domu, wytężała wszystkie siły, by jeszcze swobodnie móc porozmawiać z gośćmi. I nawet wtedy – choć było widać, jak wielkie spustoszenie czyni nowotwór – starała się nie mówić o swoim bólu. Jedynie wśród najbliższych czasami miewała gorsze chwile. Była trochę niecierpliwa.

Helena otwarta na Słowo Boże często oddawała się różnym modlitwom. Tuż przed śmiercią – jeszcze przed ostatnim wyjściem ze szpitala, do którego już nigdy miała nie powrócić – przyjęła szkaplerz. Przyjęła go nabożnie, w pełni świadoma, a modlitwy związane z jego nałożeniem odmawiała także inna chora leżąca obok na łóżku. Uroczystość odbyła się w piątek, w święto Najświętszego Imienia Maryi. Od tego momentu wszystko potoczyło się szybko, ale co najważniejsze – spokojnie i w dobrej atmosferze.

W południe ta schorowana kobieta wróciła do domu, z czego bardzo się cieszyła. Dzieci zadbały o to, aby matka nie musiała umierać w hospicjum. Wieczorem około godz. 22.00 rozpoczęło się czuwanie. Chora miała trochę nieskoordynowane ruchy, ale mimo to wypowiedziała słowa: W imię Ojca i Syna i Ducha św. Amen, a następnie zaczęła modlitwę „Ojcze Nasz”, „Zdrowaś Maryjo”, Koronkę do Bożego Miłosierdzia... W trakcie modlitwy wyciągała jeszcze ręce i głaskała po twarzy osoby zgromadzone przy jej łóżku. Dzieci pocieszała. Wzywała Matkę Bożą i Pana Jezusa. Widziała też swojego zmarłego małżonka. Nagle zachwyciła się pięknem kwiatów...

W sobotę około 1.00 nad ranem śpiewała ostatnie pieśni nabożne, oczekując na swoje cudowne przejście do Pana. Patrzyła spokojnym, ale zarazem bardzo przenikliwym wzrokiem. Znowu głaskała dzieci i zapewniała, że ich kocha oraz że będzie z nimi. Ostatnie słowa brzmiały: Kocham was i z niezwykłym spokojem, trzymając rękę na szkaplerzu zawieszonym na szyi, a wzrok skierowawszy ku obrazowi, na którym widniało Najświętsze Serce Pana Jezusa, przymknęła powieki. Spokojnie odeszła do Wieczności zaopatrzona sakramentami świętymi w sobotę, 13 września, w rocznicę piątego objawienia fatimskiego, w wigilię uroczystości Podwyższenia Krzyża Świętego.

Następnego dnia wnuczka jadąc z mamą do domu rodzinnego, z którego jeszcze nie zabrano ciała babci, niezwykle rozentuzjazmowana – co rzadko się jej zdarza – wykrzyknęła spoglądając w niebo: – Patrzcie! Babcia idzie wysoko na niebie. Dwa dni później ta mała, niespełna trzyletnia dziewczynka, która sama doświadczyła wiele cierpienia z powodu poważnej choroby, pocieszała wujka, opłakującego śmierć swojej matki – jedynej najbliższej osoby poza siostrą: – Wujku, nie trzeba płakać. Nie trzeba. Babcia była ubrana na biało i żółto.

Pogrzeb odbył się w poniedziałek 15 września w święto Najświętszej Maryi Panny Bolesnej.

Agnieszka Stelmach

Ta historia wydarzyła się naprawdę. I to całkiem niedawno.