Ostatnio dość głośno zrobiło się wokół tzw. zapłodnienia in vitro, czyli poza ustrojem matki. Sprawa ta stała się przedmiotem sporu między episkopatem a rządem. Jako katolicki kapłan pragnę wyrazić moje gorące poparcie dla nauki Kościoła i Was, Drodzy Przyjaciele, do takiego poparcia zachęcić oraz przypomnieć na czym polega zło tego czynu.

Telewizja, radio i prasa przedstawiają ten problem często bardzo tendencyjnie. Z takiego przedstawienia bardzo łatwo może powstać błędny pogląd, iż Kościół przeszkadza w poczęciu dziecka rodzicom, którzy w normalny sposób nigdy nie będą mieć dzieci. Często słyszymy oświadczenia „szczęśliwych” mam, które zapewniają o swej jedynej i wielkiej miłości do dzieci poczętych „z probówki”. Myślę, że wielu z nas dziwi się, dlaczego Kościół jest przeciwny takim praktykom. Mówi się, że wszystko jest w porządku, bo „przecież to nie aborcja”. Jeżeli jednak głębiej zastanowimy się nad powodami sprzeciwu ze strony Kościoła, jako katolicy musimy przyznać, że metody in vitro i wszystkie, które traktują istotę ludzką jak przedmiot, są głęboko niemoralne.

Kościół uczy, że w momencie powstania embrionu ludzkiego, czyli już w chwili połączenia się komórek matki i ojca, zarodkowi temu przysługują takie same prawa, jak każdej istocie ludzkiej. Jest tak dlatego, że Kościół uważa za święte całe życie ludzkie, także sam jego początek i chwilę końcową. Jeżeli popatrzymy pod tym kątem, jak to przypomniał w swym liście do posłów i senatorów Przewodniczący Rady ds. Rodziny ks. bp Kazimierz Górny, przy każdej próbie zapłodnienia in vitro są zabijane liczne - już żyjące w swej formie początkowej - organizmy ludzkie. Dzieje się tak dlatego, że metoda ta w swej istocie zakłada tworzenie wielu ludzkich embrionów, z których tylko pewien procent zostawia się przy życiu. Reszta zostaje unicestwiana. Jest to rodzaj wyrafinowanej aborcji - podkreśla ks. biskup i dodaje, że każde dziecko ma prawo do narodzin.

Po drugie, zapłodnienie poza ustrojem jest przede wszystkim sprawą techniki, a nie owocem zbliżenia dwóch kochających się istot ludzkich. Powstanie nowego życia jest związane istotnie z aktem prokreacyjnym ojca i matki dziecka, jest wynikiem, efektem tego zbliżenia. Jeżeli powstanie życia oddzielimy od współżycia ojca i matki i dopuścimy między jednym a drugim jakieś manipulacje techniczne, to kto zapewni, że w przyszłości nie dojdzie do dalszych interwencji w ludzkie życie. Tak na przykład można by było dopuścić do życia tylko embriony męskie, albo tylko żeńskie, a resztę zniszczyć. Takie „zniszczenie” nie różni się niczym od czystek etnicznych i masowych mordów, różnica polega jedynie na ich przesunięciu w czasie. Jak widzimy takie postępowanie jest dla katolika nie do przyjęcia, jeśli pamiętamy o szacunku dla życia ludzkiego od samego początku do samego końca.

Po trzecie, wszyscy ci, którzy w imię dość dziwnie pojętej wolności nie tylko domagają się powszechnego dostępu do zapłodnienia pozaustrojowego, ale ośmielają się mówić wprost o „prawie do dziecka”, zapominają, że nikt nie może mieć „prawa” do drugiego człowieka. Dziecko jest osobną istotą, darem Bożym, przez który Bóg błogosławi i uświęca ludzką miłość. To właśnie ono, jako człowiek od samego poczęcia pełny i godzien szacunku, ma prawo do urodzenia się jako owoc zbliżenia w miłości swojego ojca i swojej matki.

Kiedy czytamy Pismo św., widzimy tam mnóstwo niepłodnych małżeństw. Spostrzegamy, że niepłodność może być ciężkim życiowym doświadczeniem, które Bóg zsyła czasem na małżonków w jakimś celu. Tak było z rodzicami Samsona czy choćby samego Jana Chrzciciela. Kiedy Pan Bóg odmawia małżonkom prawa do bycia ojcem i matką, jedyne co można zrobić, to zgodzić się z Jego wolą. Można wtedy, uznając tajemnicę Bożego zrządzenia, starać się zastąpić rodziców dzieciom, które chociaż się urodziły, nie zaznały miłości od swych rodziców naturalnych.

Zanim więc rzucimy kamieniem, zanim wyrazimy negatywną opinię o Kościele, idąc za tokiem myśli laickich mediów - zastanówmy się, czy Kościół nie czyni słusznie, kiedy nie pozwala na żadne techniczne manipulowanie ludzkim życiem? Katolickie sumienie i otwartość na rozumne racje każą nam z pewnością przyznać rację Kościołowi i zapewnią spokój sumienia, a w dalszej perspektywie - wieczne zbawienie.

Ks. Adam Martyna