Bez świętego, powszechnego, apostolskiego Kościoła katolickiego staniemy się wyobcowanymi egoistami pozbawionymi wszelkiej życzliwości wobec drugiego człowieka. Postawa życzliwości stanowi bowiem wspólny mianownik wszystkich owoców Ducha Świętego, którymi są – wedle zapewnienia świętego Pawła – miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (Ga 5,22-23), a te Kościół od wieków usilnie promuje.

Nie istnieje żadne dobro, które by nie pochodziło od Boga. Nie istnieją żadne humanistyczne wartości ogólnoludzkie, jak błędnie sądzi wielu współczesnych ludzi Zachodu. To po prostu oparte na Dekalogu wartości chrześcijańskie, które Zachód na przestrzeni wieków w większym bądź mniejszym stopniu rozpowszechnił po całym globie. Wystarczy rzut oka na cywilizacje przedchrześcijańskie: nie brakło w nich moralistów i etyków, jednak ich rozważania nie wychodziły poza sferę czystej teorii – w praktyce bliźni pozostawał obcym (jeśli nie wrogiem).

Bezwzględne dostrzeżenie w drugim człowieku brata, ze wszystkimi tego konsekwencjami, po raz pierwszy w dziejach pojawiło się w nauczaniu Jezusa Chrystusa. Wprawdzie przykazanie miłości bliźniego wywodzi się jeszcze ze Starego Testamentu, ale oparty na nim całościowy system etyczny zrodził się dopiero po wylaniu na apostołów Ducha Świętego – wraz z jego błogosławionymi owocami.

Ciekawe, czy ludzie, którzy dziś tak chętnie nawołują do starcia Kościoła z powierzchni Ziemi, zdają sobie w ogóle sprawę, że wraz z wyrugowaniem ze świata ducha chrześcijańskiego cała sfera stosunków społecznych ulegnie totalnej przemianie? Na gorsze! Zniknie przecież wszelka skłonność do uczynienia bliźniemu choćby najmniejszego dobra. Bo właściwie w imię czego?

Kto w to wątpi, niech tylko spojrzy na dzisiejszy świat, który się od Ducha Świętego tak ochoczo odżegnuje: zwykła życzliwość znika zeń w tempie zastraszającym. A gdy już całkiem zniknie, co zostanie? Płacz i zgrzytanie zębów (Mt 13,42).

Jerzy Wolak