Przed kilkoma dniami mamusia moja dała mi walizkę i kazała iść na drugi koniec miasta, by oddać ukończoną suknię pani K.

– Ale, Zochno – prosiła – przynieś koniecznie pieniądze za robotę. Należy mi się 25 złotych, bo i za ostatnią suknię nie zapłacono. Jeżeli ci pani K. nie zechce zapłacić, to poproś pięknie, bo już na jutro nie mam ani grosza, a i tobie trzeba kupić nowy mundurek i książki.

Struchlałam na te słowa. Mama nie ma ani gorsza, a ja mam się upomnieć i prosić o pieniądze. To straszne, a jaki wstyd! Ja się tak boję… jak ja to powiem? Tak sobie rozważałam, a nie chcąc mamusi okazać mego zakłopotania, zabrałam walizkę z suknią i wyszłam.

Po drodze modliłam się do Matki Najświętszej o odwagę, bym nie zapomniała polecenia mamy (…).

Pogrążona w myślach ani się spostrzegłam, że już znalazłam się na ulicy Pierackiego, pod numerem 11. Kamienica choć stara, była schludna.

Weszłam do sieni, dotknęłam lekko dzwonka. Nikt nie otworzył. Przeżegnałam się i jeszcze raz mocniej zadzwoniłam. Serce mi zabiło i czekam. Wreszcie ukazała się służąca, taka straszna, i zawołała:

– Czego chcesz?

– Przyniosłam suknię dla pani K.

Porwała walizkę i zniknęła, a rachunek został w mej ręce. Po chwili wróciła i oddała walizkę.

– Proszę… – bąknęłam nieśmiało.

– No, co chcesz?

– Mama przysyła rachunek – i podałam.

– Pani nie ma w domu! Przyjdź za tydzień.

Łzy zakręciły mi się w oczach i wyszłam. Niebo pokryło się chmurami. Deszcz rzęsisty zaczął padać, wstąpiłam więc do kościoła. Tu przed obrazem Matki Bożej uklękłam i całą duszą wołałam o pomoc w wydostaniu pieniędzy dla mamusi. Mówiłam Matuchnie Bożej, że mama taka biedna, sama. Cały dom na jej głowie, daje lekcje prywatne, za które prawie nic nie płacą. Należy do stowarzyszenia ZKK, chodzi na zebrania, mnie pomaga w nauce, w nocy szyje, naprawia. Z tej pracy już się pochyliła. Nad czołem lśni już jej srebrne pasmo włosów. Jakieś dziwne iskierki błyszczą w jej źrenicach. Wychodząc z domu, przytuliłam do ust rękę mamusi, a te palce takie pokłute igłą i poplamione atramentem… Biedna mama…

Nie miałam różańca przy sobie, więc odmawiałam go na palcach, a po każdym dziesiątku wołałam: Matuchno Boża, pociesz mamę!

Po dobrej chwili złoty promień słońca padł na zalane deszczem szyby, śląc do mnie jakby uśmiech Matuchny Niebieskiej. Musnął mą duszę i zaraz zrobiło mi się jakoś jasno i błogo.

Pełna nadziei wróciłam do domu. Weszłam cichutko, aby mama nie słyszała i nie pytała o pieniądze. Walizkę postawiłam przy łóżku i usiadłam przy stoliku, a tu leży kartka zaadresowana do mnie. Czytam:

– Moja Kochana Zochno! Na list pisany do mnie przed twoją Pierwszą Komunią Świętą dopiero dziś odpisuję i przepraszam, że nie przybyłem na tę uroczystość, ale naprawdę nie miałem czasu. Na dowód, że nie gniewam się na Ciebie i że Cię kocham, posyłam przekazem mamie 30 zł, a tobie 5 zł na przybory szkolne i czekoladki, które tak lubisz.

Twój Tatuś

Czym prędzej pobiegłam do mamy, rzuciłam się jej na szyję, wołając: – To Matuchna Boża spełniła moje marzenia i prośby…

A.M.

ilustrował: Jacek Widor

Źródło: „Rycerzyk Niepokalanej” nr 10, październik 1936.