11 lutego mija 165. rocznica od rozpoczęcia serii objawień Matki Bożej w Lourdes. Maryja przedstawiła się św. Bernadecie Soubirous podczas jednej z wizji imieniem „Niepokalane Poczęcie”. Tym samym potwierdziła dogmat, który cztery lata wcześniej ogłosił Ojciec Święty bł. Pius IX. W tym miejscu prezentujemy krótkie rozważania św. Maksymiliana Marii Kolbego. Jest to fragment Aktu poświęcenia się Niepokalanej z roku 1940.

W wezwaniu mówimy nasamprzód O Niepokalana! Zwracamy się do Niej tym imieniem, bo Ona sama w Lourdes tak swoje Imię podać raczyła: Niepokalane Poczęcie. Niepokalany jest Bóg i każda z Trzech Osób Bożych, ale nie jest On poczęty. Niepokalani są aniołowie, ale i u nich nie ma poczęcia. Niepokalani są też pierwsi rodzice przed grzechem, ale i ci poczęci nie byli. Niepokalany jest Pan Jezus i poczęty, ale nie był On poczęciem, ponieważ jako Bóg istniał już przedtem i stosowały się do Niego słowa Imienia Bożego objawione Mojżeszowi: Jam jest, którym jest (Wj 3,14), który zawsze jest, a nie poczyna być. Inni ludzie są poczęciem, ale skalanym.

Ona jedna jest nie tylko poczęta, ale Poczęciem i to Niepokalanym! Nazwa ta mieści wiele więcej tajemnic, które z czasem odkrywane będą. Wskazuje ona bowiem, że jakoby do istoty Niepokalanej należało Jej Niepokalane Poczęcie. Miła Jej musi być ta nazwa, bo oznacza pierwszą łaskę, jaką Ona w pierwszej chwili swego istnienia otrzymała, a pierwszy dar jest darem najmilszym. Sprawdza się ta nazwa i poprzez Jej życie, bo zawsze była nieskalana. Stąd i łaski pełna, i Pan Bóg z Nią zawsze, i do tego stopnia z Nią, że aż się stała Matką Syna ­Bożego.

Źródło: pisma.niepokalanow.pl. Tytuł pochodzi od Redakcji.