Wydaje się, że istotnym czynnikiem leżącym u podstaw praktycznie wszystkich poważnych kryzysów współczesnego świata jest zanik męstwa. Myślę tu przede wszystkim o kryzysie moralnym, kryzysie miłości i odpowiedzialności (pociągającym za sobą rozpad małżeństw wraz z całą lawiną dalszych konsekwencji), wartości i autorytetów, a także o kryzysie zaufania do Boga, nie mówiąc już o Kościele. Taki stan przyczynia się istotnie do faktu, iż współcześni politycy okazują się ludźmi małego formatu (kiedyś można ich było nazywać „mężami stanu”, dziś to określenie nie bardzo mi chce przejść przez usta). Wpływa to oczywiście na politykę wewnętrzną i międzynarodową, powodując brak stabilności, poczucia bezpieczeństwa, stwarza zagrożenie dla pokoju na świecie. Kryzys męstwa jest także pretekstem i pożywką do walki z wszelkimi przejawami męskości – batalii przybierającej postać agresywnego, nienawistnego feminizmu. 

Czym jest męstwo?

Dla mnie jest ono cechą (i postawą zarazem) pozwalającą na wierne trwanie przy obranych zasadach, wartościach i zobowiązaniach, bez względu na naciski czy groźby zewnętrzne oraz na pobudzenia wewnętrzne. Wierne trwanie, aż (gdy zajdzie taka potrzeba) do gotowości oddania życia za najwyższe z wyznawanych wartości. Tak rozumiane męstwo nie jest zarezerwowane wyłącznie dla mężczyzn. Co więcej, odnoszę wrażenie, że łatwiej znaleźć dziś mężną niewiastę niż prawdziwie mężnego mężczyznę.

Chciałbym tu podkreślić znaczenie wytrwałej (nawet trudnej) wierności. Wierność danemu słowu, umowie, przyrzeczeniu, przysiędze, ideałom, Bogu i Kościołowi oraz ostatecznie sobie samemu, to podstawa stabilności i poczucia bezpieczeństwa, zarówno w wymiarze mikro – indywidualnym każdego człowieka, jak również w skali makro – w relacjach międzynarodowych.

Do postawy męstwa trzeba świadomie i w trudzie dorastać. Nikt nie stanie się mężny przez przypadek ani bez osobistego wysiłku. Tak więc, by stać się mężnym, trzeba najpierw tego zapragnąć. I tu napotykamy trudność podstawową. Męstwo nie jest w modzie, nie jest na topie czy trendy, jak by powiedziała dziś młodzież. Mężczyźni, owszem, marzą o przeróżnych karierach, by spełnić siebie (zgodnie z tęsknotami – nierzadko fałszywymi czy wprost wynaturzonymi) i być podziwianymi (zwłaszcza przez kobiety – do czego liczni się nie przyznają, albo nawet nie zdają sobie sprawy). Jakie dziś lansuje się tęsknoty męskie, wmawiając, że spełnione staną się źródłem niekwestionowanego szczęścia? Zanim je zacznę wymieniać, zaznaczę, że żadna z nich nie trafia w prawdziwą naturę mężczyzny. Więcej, są one z nią sprzeczne, a więc brutalnie mówiąc wynaturzone i tym samym nie mogące dać szczęścia. 

Wszak szczęście prawdziwe płynie z bycia sobą, w sposób maksymalnie czysty, czyli zgodny z naturą i z planem Stwórcy. Krótko mówiąc mężczyźni powinni szukać swego szczęścia na drodze ojcowania (szeroko rozumianego), a kobiety na drodze matkowania. Dla wszystkich ludzi bycie sobą oznacza życie w prawdzie, wyzwolenie z egoizmu ku miłości i odpowiedzialności, życie w wolności do ciągłego wybierania dobra i nieustannego wzrostu ku szczytom swoich człowieczych możliwości, ku... świętości. To prawdziwe szczęście na ziemi przechodzi „płynnie” w szczęście w domu Ojca.