(…) Uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do Nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: „Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do Nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do Nieba” (Dz 1,9–11).

Kończące ziemską działalność Pana Jezusa wstąpienie do Nieba Kościół czci odrębnym świętem liturgicznym. Jego wprowadzenie św. Augustyn przypisywał samym Apostołom. Wydarzenie wzmiankowane jest w kilku miejscach Nowego Testamentu, najszerzej w przytoczonym wyżej fragmencie Dziejów Apostolskich św. Łukasza.
Po Zmartwychwstaniu Pan Jezus przez 40 dni ukazywał się uczniom, by wyjaśniać im kwestie związane z dziełem Zbawienia. Po raz ostatni spotkał się z nimi w Ogrodzie Oliwnym. Tam stali się świadkami odejścia Mistrza do Nieba.

Kościół przechował pamięć zarówno o tym zdarzeniu, jak i miejscu, w którym się dokonało. Kamień, na którym stał Zbawiciel przed uniesieniem się w górę, otaczany jest kultem przez wiernych. Pod koniec IV wieku wzniesiono tam rotundę, a w XII stuleciu krzyżowcy wybudowali ośmioboczną świątynię, zamienioną przez muzułmanów w meczet (obecnie muzeum).

Na pamiątkę drogi, jaką przeszedł Pan Jezus z uczniami na Górę Oliwną, już przed wiekami odprawiano tam uroczystą procesję, podczas której niesiono krzyż i figurę Zmartwychwstałego. Na koniec zanoszono je do zakrystii na znak, że Chrystusa nie ma już na ziemi, ponieważ wstąpił do Nieba. Dziś nawiązuje do tego praktyka usuwania z wystroju kościołów figurki Chrystusa Zmartwychwstałego, stawianej tam z okazji Wielkiej Nocy.

Uroczystość Wniebowstąpienia przez wieki celebrowano w czwartek, 40 dni po Zmartwychwstaniu (dawny kalendarz zachowano w liturgii „trydenckiej”). Dziś, w związku z tym, że w wielu krajach (m.in. w Polsce) dzień ten stracił charakter wolnego od pracy, uroczystość została przeniesiona na przedostatnią niedzielę wielkanocną.

Przy okazji warto podkreślić różnicę między słowem Wniebowzięcie a Wniebowstąpienie. Pierwsze odnosi się do Maryi, która jako stworzenie nie miała władzy, by samodzielnie dostać się do Nieba. Została więc tam zabrana przez Boga. Terminu drugiego używamy, by podkreślić, że Pan Jezus, jako Bóg, własną mocą odszedł do Nieba.