Patrząc na twarz tej dziewczynki, trudno nie czuć radosnego poruszenia… Oczy są zwierciadłem duszy, spójrzmy więc, jaka niewinność odbija się w jej oczach, jakaż pogoda ducha! A teraz zwróćmy wzrok na te kwiaty. Czy jest ktoś, komu nie podoba się ta lilia albo róża? Bez znudzenia możemy je długo podziwiać. No a teraz kolejne pytania. Kto by czasem nie chciał odpocząć, wychodząc na spacer w górach czy na łące? Kto by nie chciał podziwiać piękna przyrody, zanurzony w ciszy słuchać śpiewu ptaków, ryku krów, dalekiego szczekania psów, piania koguta, beczenia owiec? Jak przyjemna jest morska bryza i jak dobrze byłoby ją poczuć! Tak, takie są marzenia wielu osób mieszkających w miastach. Marzenia, które nie zawsze można zrealizować…

No dobrze, ale kim jest ta dziewczynka na zdjęciu? To jedenastoletnia św. Tereska od Dzieciątka Jezus. Na specjalne pozwolenie papieża Leona XIII w wieku 15 lat wstąpiła do zakonu karmelitanek bosych we francuskim Lisieux i tam zmarła 9 lat później. Dzięki jej pięknym i głębokim rozważaniom duchowym zna ją cały świat. Św. Tereska jest Doktorem Kościoła. W jej pismach dostrzegamy naukę Kościoła o symbolice rzeczy, którą wcześniej tak pięknie podawali wielcy święci jak np. Tomasz z Akwinu czy Bonawentura.

Według tej nauki, wszechświat materialny stanowi niezmierny, symboliczny gmach, w którym częścią najwznioślejszą jest człowiek. Wszystko we wszechświecie, w taki czy inny sposób, jest symbolem Boga. W każdej rzeczy powinniśmy dostrzegać symbol czegoś wznioślejszego.

Są dwie drogi do pełnego poznania rzeczywistości. Droga abstrakcyjna i droga symboliczna. Droga abstrakcyjna to ta, która dochodzi do prawdy poprzez rozumowanie. Droga symboliczna zaś uczy, że poprzez formy, kolory i dźwięki możemy dostrzec tajemniczą, skrytą esencję znajdującą się w tych rzeczach o charakterze symbolicznym. Np. te słowa św. Tereski: Chciałabym biegać po niebieskich łąkach …gdzie byłyby piękne kwiaty, które by nie więdły, i ładne małe dzieci, które byłyby aniołkami… Albo też inne jej słowa: Przydrożne kwiaty to radość życia czysta; ciesząc się nimi, nie czynimy nic złego; lecz Jezus jest o nas zazdrosny. Pragnie, by radość mieszała się zawsze z goryczą. A przecież przydrożne kwiaty prowadzą nas do Ukochanego, tyle że okrężną ścieżką, gdyż niczym kałuża lub zwierciadło odbijają Słońce, lecz same nie są Słońcem… (podkreślić należy, że Słońce jest tutaj symbolem Boga – przyp. LP).

Nie patrzmy więc na niewinną twarz św. Tereski i na te kwiaty pobudzani wyłącznie uczuciami. Uczucia są oczywiście ważne, ale drugorzędne wobec ich symboliki. Zrozumienie symbolizmu stworzonych rzeczy przygotuje nas do kontemplowania Boga po naszej śmierci.

Jeśli, Drogi Czytelniku, marzysz o zasłużonym odpoczynku podczas tych wakacji, sugeruję, żebyś spróbował wyciszyć się i popatrzeć na ten świat głębiej, odnajdując w stworzonych rzeczach symbolikę Boga – Jego piękno i dobro. Zapewniam, że wtedy wrócisz z wakacji pełen pogody ducha, wypoczęty fizycznie, intelektualnie i duchowo.

Leonard Przybysz