We francuskim mieście Troyers żył szewc o nazwisku Pantaléon. Uczciwą i sumienną pracą zarabiał na utrzymanie rodziny, ceniąc przy tym swoje rzemiosło, którym wyświadczał ludziom wielkie przysługi. Miał syna Kubusia, bardzo dobrego i zdolnego chłopczyka.

Ojciec już od najmłodszych lat zaprawiał synka przy warsztacie w swoim zawodzie, aby go z czasem wyuczyć na szewskiego majstra. Kubuś nie czuł bynajmniej najmniejszej skłonności do szewstwa, ale jako posłuszny chłopiec, wykonywał wszystko sumiennie, cokolwiek mu ojciec zlecał. (…)

Prace wyznaczone przez ojca wykonywał Kubuś dokładnie i szybko. Nie miał zamiłowania do dratwy ani do szydła, ale ojciec go o to nie pytał. Często wydawał synkowi rozkazy:

- Kubuś! Kręć dratwy. Kręcił je więc z lnianych nici i smarował pakiem.

- Kubuś, podeszwy klep żywo! Klepał chłopiec na kamieniu młotkiem podeszwy, a starał się to zrobić jak najlepiej, by ojcu oszczędzić pracy.

- Kubuś, podaj skórę do kroju i przytrzymaj ojcu. Chłopiec się zwijał i podawał, zgarniając ścinki, by nie zawadzały ojcu. Tak mu schodził cały Boży dzień przy pracy, której wcale nie uważał za swój cel. Cieszył się, gdy widział, że nadchodzi południe lub wieczór, aby mieć choć kilka chwil dla siebie.

Wyciągał wtedy prędko książkę z ukrycia, darowaną mu przez zakonników z sąsiedniego klasztoru i pilnie się z niej uczył. – To moje ulubione rzemiosło! – mówił do siebie, ściskając i głaszcząc swą książkę. – Czemuż ja nie mogę się uczyć – powtarzał często w duchu.

Gdy napotykał jakieś trudności, których sam rozwiązać nie umiał, biegł do klasztoru i tam prosił zakonników o wyjaśnienie, co też oni chętnie czynili.

Ojciec szewc z przykrością patrzył na postępowanie chłopca i nieraz surowo go za to karcił, że nie jest zadowolony z ojcowskiego fachu. Niekiedy chłopcu oberwało się nawet coś od ojca, ale on to wszystko przyjmował, czasem się popłakał, ale chęć do nauki w nim nie ustawała. Wolał dostać karę niż porzucić książki i zaprzestać nauki w życzliwym klasztorze.

Zakonnicy, widząc to, litowali się nad chłopcem i postanowili wstawić się za nim u ojca.

- Pański syn, Kubuś, jest bardzo zdolny i pragnie nauki. Niech pan mu pozwoli się uczyć. My zajmiemy się nim w klasztorze. Majster zamyślił się, westchnął głęboko i rzekł: – Ha, nie udał mi się ten chłopak, ale trudno. Widzę sam, że szewca z niego nie zrobię. Kiedy nie mogę mieć z niego tej pociechy, to niech będzie zakonnikiem!

To powiedziawszy, wziął ze sobą Kubusia, odprowadził go do klasztoru i oddał w opiekę przełożonemu.

- Bądź tu posłuszny, synu, zakonnikom – rzekł, i ucałowawszy głowę chłopięcia, ze łzami w oczach powrócił do domu.

Zakonnicy rozpoznali w Kubusiu niezwykłe zdolności i piękne przymioty duszy, więc umieścili go w seminarium duchownym.

Kubuś żył cnotliwie i wkrótce poczynił zadziwiające postępy w naukach. Wprost lgnął do wiedzy jak ryba do wody. W 24. roku życia został wyświęcony na księdza, a wkrótce potem obrano go przełożonym klasztoru. Sława jego nauk i świątobliwego życia rozniosła się szybko po całym kraju. Gdy się o tym dowiedział Ojciec Święty, uczynił go kardynałem i swoim legatem na synod biskupów we Wrocławiu (1248). W roku 1261, po śmierci papieża Aleksandra IV, obrano papieżem Urbana IV, a był nim… Kubuś, dawny szewski czeladnik.

Papież nie wstydził się swego rodu. W mieście rodzinnym, w miejscu, na którym stał dawniej jego dom, zbudował kościół, a na pamiątkę swego pochodzenia kazał wymalować i na ścianie powiesić obraz swego ojca – szewca szyjącego buty.

Gdy ojciec przyszedł do niego, syn rzucił mu się do nóg i ucałował je.

* * *

Oto wzór dla was (…), jak macie czcić rodziców i starać się o pilne nabywanie wiedzy, aby wyrosnąć na dobrych synów Kościoła i Ojczyzny.

GN

To opowiadanie ukazało się w 9. numerze „Rycerzyka Niepokalanej” we wrześniu 1935 roku. Pisownia została uwspółcześniona.