Czystość jest najbardziej olśniewającą spośród wszystkich cnót Najświętszej Panienki. Blask Jej nienaruszonego panieństwa czyni Ją najjaśniejszym stworzeniem, jakie można sobie wyobrazić; Dziewicą Niebieską, odblaskiem wieczystej światłości (Mdr 7,26).

Dogmat wiary mówiący o wieczystym dziewictwie Najświętszej Panny Maryi, dogmat mówiący o dziewiczym poczęciu Jezusa za sprawą Ducha Świętego; dogmat mówiący o dziewiczym Macierzyństwie Maryi: te trzy wielkie prawdy wiary przyoblekają Niepokalaną w olśniewający blask czystości, którego niebo i niebiosa najwyższe nie mogą objąć (por 1 Krl 8,27). W przeciągu stuleci w Kościele śledziły przykład Najświętszej Panny Maryi anielskie zastępy świętych dziewic, które już na tej ziemi żyły samym tylko Jezusem, aby towarzyszyć Barankowi (por. Ap 14,4) w czasie i wieczności.

Były co prawda, i nadal się zdarzają, zwichrowane umysły usiłujące rzucać cień własnego niedowiarstwa na te olśniewające prawdy wiary mówiące o czystości Matki Bożej. Znajdują one jednak odpowiedź nie tylko w pismach św. Hieronima (druzgoczącego heretyków Helwidiusza i Jowiniana) czy św. Ambrożego, autora przepięknych stronic poświęconych dziewictwu, ale także w dwutysiącletniej praktyce Kościoła. To właśnie Kościół uczy nas czci do Przenajczystszej, świętując i wychwalając w Maryi Całą Czystą, Zawsze Dziewicę w duszy i ciele; Pannę Świętą uświęconą Boską obecnością Słowa, które w Niej się wcieliło, przyoblekając się w samą dziewiczą czystość Matki.

Maria Manelli, Maj – miesiąc Maryi, Siostry Franciszkanki Niepokalanej, Warszawa 2015, s. 192–194. Tytuł od Redakcji.

Autor jest założycielem zakonu Franciszkanów Niepokalanej.