Znana jest w całym świecie katolickim wielka postać papieża św. Piusa X. Widzimy go na zdjęciu w tiarze i pięknych szatach. Zwróćmy szczególną uwagę na twarz Ojca Świętego, naznaczoną powagą i cierpieniem. Z jego oblicza bije również wielki wewnętrzny spokój, wynikający z faktu, że Papież w najwyższym stopniu wypełnia swe święte obowiązki.

Jaki był powód cierpienia, widocznego na twarzy św. Piusa X? Między innymi pewne osamotnienie, którego doświadczał. Wynikało ono z tego, że nie znajdował odpowiedniego wsparcia w realizowaniu celu, który chciał osiągnąć w czasie sprawowania swego pontyfikatu. Tę samotność sam Papież potwierdził słowami: De gentibus non est vir mecum (Nie ma nikogo, kto by mnie wspierał).

W przeciwieństwie do stale uś­miechniętych twarzy współczesnych demokratycznych polityków, szukających głosów i uznania swych wyborców, to oblicze Papieża właściwe jest namiestnikowi Chrystusa na ziemi. Jego posługa i misja nie są z tego świata. On ma prowadzić Kościół pośród burz, które chcą zatopić Łódź Piotrową.

Papież Józef Sarto (tak nazywał się Pius X) rządził Kościołem w bardzo niespokojnym czasie; musiał odpierać ataki nie tylko wrogów zewnętrznych, ale niestety także wewnętrznych.

Święty Pius X bardzo szybko zdiagnozował zagrożenie i mocno zaatakował ówczesnego największego wroga Kościoła, którym był modernizm, określony przez Papieża zbiorem wszystkich herezji.

Na skutek tego uderzenia modernizm musiał się cofnąć i ukryć, czekając na dogodny moment, by ponownie powrócić. Jeden z liderów tego ruchu, Antonio Fogazzaro powiedział: – To prawda, że Papież nas potępił, ale my jesteśmy jak ryby pływające tuż pod powierzchnią wody. Teraz schowamy się w głębinach, ale wrócimy w odpowiednim momencie!

Św. Pius X krytykował również francuski ruch „Le Sillon”, którego przywódcy twierdzili, że tylko demokracja zainauguruje królowanie doskonałej sprawiedliwości.

Niestety, większość współczesnych katolików wydaje się nie zauważać wielkiego kryzysu, pustoszącego dziś Święty Kościół. Ze smutkiem musimy stwierdzić, że kryzys ten jest znacznie większy i głębszy niż za panowania św. Piusa X.

Wystarczy wspomnieć między innymi bluźnierczy spektakl teatralny Golgota Picnic, który pseudoelity, często przyznające się do wiary katolickiej, promują – przy poparciu mediów – w większości katolickim społeczeństwie polskim.

Przypomnijmy również ze smutkiem słowa kardynała Ratzingera, przyszłego papieża Benedykta XVI, który na krótko przed wyborem na Stolicę Piotrową powiedział w czasie Drogi Krzyżowej 25 marca 2005 roku w rzymskim Koloseum: Jakże mało wiary jest w tylu teoriach, ileż pustosłowia! Ile brudu jest w Kościele i to właśnie wśród tych, którzy poprzez kapłaństwo powinni należeć całkowicie do Niego! Ileż pychy i samouwielbienia!

Zwróćmy wzrok na obraz wielkiego papieża, świętego Piusa X, i módlmy się z ufnością, by wstawiał się za Świętym Kościołem Katolickim, a nam dodawał odwagi, byśmy mogli stanąć w Jego obronie.