Prawdę o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny ogłosił jako dogmat wiary papież Pius XII 1 listopada 1950 roku, jednak była ona od dawna wyznawana w Kościele katolickim. Poniżej prezentujemy średniowieczny tekst o Wniebowzięciu, autorstwa włoskiego franciszkanina, generała zakonu, kardynała, teologa i filozofa – Mateusza z Aquasparta (ok. 1240–1302).

Wezbrane wody podniosły arkę wysoko ponad wodę (Rdz 7, 17). Tak wielka jest wspaniałość chwalebnej Dziewicy, którą Ona osiągnęła w swym Wniebowzięciu dziś obchodzonym, że nie potrafi tego wyrazić żaden język, ani ludzki, ani nawet anielski. Dlatego też Duch Święty opatrznościowo przedstawia ją w Piśmie Świętym przy pomocy różnych porównań i metafor oraz zapowiada przez liczne proroctwa. Między innymi Jej Wniebowzięcie jest oznaczone przez podniesienie arki. (…)

Wniebowzięcie było spowodowane przypływem Bożej łaski, dokonuje się ono bowiem nie przez naturę, lecz łaskę. Wezbrane wody podniosły arkę. Wezbranie wód oznacza pomnożenie łask. Woda bowiem w Piśmie Świętym symbolizuje łaskę, jak świadczą o tym słowa samego Zbawiciela: Kto wierzy we Mnie, temu strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza. A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego (J 7, 38–39). Jako pełną takich wód, anioł pozdrowił Maryję słowami: Bądź pozdrowiona, łaski pełna (Łk 1, 28). Podmiotem zaś Wniebowzięcia jest Dziewica Maryja, której figurę stanowi arka: wezbrane wody podniosły arkę. Czytamy w psalmie: Powstań o Panie, na miejsce Twego odpocznienia, Ty i Twoja święta arka (Ps 132, 8), co można by w ten sposób wyrazić: Panie Jezu Chryste, powstań z martwych i wejdź do miejsca Twego odpocznienia po prawicy Boga Ojca i niech przyłączy się i pójdzie za Tobą Twoja święta arka, czyli Twoja dziewicza Matka, którą sobie uświęciłeś, by z Niej zrodził się Najświętszy. Kresem tego wyniesienia jest wspaniałość chwały, której dostąpiła dzisiaj chwalebna Dziewica. Arka została podniesiona wysoko ponad ziemię. W tych słowach jest wskazany punkt wyjściowy, tj. niskość ziemi, oraz punkt docelowy, czyli wysokość i wzniosłość nieba. Hieronim mówi: Dziś chwalebna zawsze Dziewica została wyrwana z ziemi i z tego nic nieznaczącego świata i pewna co do swojej niezniszczalnej chwały, przyszła już do niebieskiego pałacu, gdzie na wysokościach króluje z Chrystusem jako Królowa świata (…).