Pan Bóg w Eucharystii składa nam pocałunki miłości. Zatem przyjmujmy Anielski Chleb z wielką wiarą i z wielką miłością. Spodziewajmy się od tego najsłodszego Miłośnika naszych dusz, że zostaniemy pocieszeni w tym życiu Jego pocałunkiem. Będziemy szczęśliwi, jeśli dojdziemy do tego, by otrzymać od Pana naszego życia pociechę tego pocałunku! Wówczas poczujemy, że nasza wola jest zawsze i nierozerwalnie złączona z wolą Jezusa i nic na świecie nie będzie mogło skłonić nas, aby pełnić wolę inną niż wola Boskiego Mistrza.

Z pragnieniem

Najświętsza Eucharystia jest wielkim środkiem w dążeniu do świętej doskonałości. Ale trzeba przyjmować ją z pragnieniem i ze zobowiązaniem usunięcia z serca tego wszystkiego, co nie podoba się Temu, którego chcemy ugościć.

W tych tak smutnych czasach śmierci wiary, triumfującej bezbożności, najbezpieczniejszym środkiem uchronienia się przed chorobą zakaźną, która nas otacza, jest wzmacnianie się pokarmem eucharystycznym. Rzeczą oczywistą jest, że nie może się nim wzmocnić ten, kto miesiącami nie karmi się Ciałem nieskalanego Baranka Bożego.

Z miłością i lękiem

Ojcze, dlaczego płaczesz, kiedy przyjmujesz Pana Jezusa w Komunii Świętej? Jeżeli Kościół wydaje okrzyk: Nie wzgardziłeś Panny łonem…, mówiąc o Wcieleniu Bożego Słowa w łono Niepokalanej, to co można powiedzieć o nas, biednych?! Ale Pan Jezus powiedział: kto nie spożywa mojego Ciała i nie pije mojej Krwi, ten nie będzie miał życia wiecznego; a więc przystępujmy do Komunii Świętej z ogromną miłością i lękiem. Cały dzień niech będzie przygotowaniem do Komunii Świętej i dziękczynieniem po niej…

Oprac. BB

Św. Ojciec Pio, Stygmaty wiary, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 1999, s. 36; Św. Ojciec Pio, Dobrego dnia!, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 1998, s 82–84.