Należał do pierwszego pokolenia jezuitów. Współpracował ze św. Ignacym Loyolą. Przyczynił się do rozwoju Towarzystwa Jezusowego na terenie Świętego Cesarstwa Rzymskiego (Starej Rzeszy). W uznaniu zasług dla lokalnego Kościoła Piotr Kanizy nazywany jest drugim – po św. Bonifacym – apostołem Niemiec.

Urodzony 8 maja 1521 roku w Nijmegen, na terenie dzisiejszej Holandii, Piotr Kanizy był synem zamożnego burmistrza tego miasta, Jakuba. Matka Egidia wcześnie go odumarła. Na łożu śmierci uczulała męża, by trzymał dzieci – Piotra i Wendelinę – z dala od szerzącej się właśnie herezji Marcina Lutra.

Wychowany w pobożnej atmosferze domu rodzinnego Piotr wzrastał duchowo. W dzieciństwie lubił budować ołtarzyki i bawić się w odprawianie nabożeństw. Jako czternastolatek, w styczniu 1536 roku, zapisał się na uniwersytet w Kolonii.

Student teologii

Po uzyskaniu tytułu licencjata sztuk wyzwolonych, wbrew sugestiom ojca, pragnącego, by został prawnikiem, rozpoczął studia teologiczne. Pociągało go życie monastyczne, które poznał podczas codziennych wizyt w klasztorze kartuzów. Tam, półtora wieku przed objawieniami Zbawiciela św. Małgorzacie Alacoque, zafascynował się kultem Serca Pana Jezusa.

Wiosną 1543 roku w Kolonii pojawił się młody, pobożny kapłan Alfons Alvarez, członek założonego trzy lata wcześniej Towarzystwa Jezusowego. Piotr, ujęty jego zapałem i oddaniem Kościołowi, zdecydował, że zostanie jezuitą. Po odprawieniu „ćwiczeń duchowych” rozpoczął nowicjat.

13 czerwca tego samego roku Piotr Kanizy przyjął święcenia kapłańskie. Teraz, oprócz kontynuowania studiów, prowadził wykłady z Pisma Świętego, katechizował, głosił kazania, prowadził dysputy z protestantami, wydawał dzieła Ojców Kościoła, a przy tym znajdował jeszcze czas na pielęgnowanie chorych w szpitalach.

[Pełny tekst nw wydaniu papierowym]