Bez wątpienia chwalebna Dziewica, wstępując dzisiaj do Nieba, napełniła mieszkańców wyżyn największą radością, oto bowiem Ta, której głos pozdrowienia sprawił, że poruszyli się z radości ci, których jeszcze spowijało matczyne łono (por. Łk 1,41). Skoro bowiem dusza jeszcze nienarodzonego dziecięcia rozpływała się, gdy Maryja przemówiła, jakaż będzie wielka radość Niebian, którzy zasłużyli i głos Jej słyszeć, i widzieć Jej oblicze, i cieszyć się Jej obecnością? A dla nas, najdrożsi, jakaż to sposobność do świętowania z racji Jej Wniebowzięcia, jakiż powód do radości, jakież źródło wesela? Obecność Maryi oświeca cały okrąg ziemi, bowiem ona sama już w Niebieskiej ojczyźnie błyszczy jaśniej, opromieniona jasnością dziewiczej lampy. Słusznie przeto rozlega się na wysokościach dziękczynienie i głos chwały, my jednak, jak się zdaje, bardziej powinniśmy płakać niż wiwatować. O ile bowiem Niebo bardziej raduje się z Jej obecności, czy nie wynika z tego, że o tyle bardziej ten nasz niski świat opłakuje jej nieobecność? Niech jednak ustaną nasze smutki, bo nie mamy tutaj miasta trwałego, ale do tego dążymy, do którego dzisiaj Maryja błogosławiona dotarła. Jeśli jesteśmy zapisani jako jego obywatele, godną jest rzeczą, byśmy nawet na wygnaniu, nawet nad rzekami Babilonu je wspominali, dzielili jego radość, uczestniczyli w jego weselu, a zwłaszcza w tym, którego nurty rozweselają dzisiaj miasto Boże (por. Ps 45,5), byśmy sami odczuli na ziemi spadające tu jego krople. Idzie na czele nasza Królowa, idzie na czele i tak chwalebnie została tam przyjęta, że podążają za swoją Panią słudzy, wołając: Pociągnij nas za sobą, pobiegniemy za wonią twoich pachnideł (por. Pnp 1,3–4). Pielgrzymowanie nasze wysłało przed sobą Orędowniczkę, która jako Matka Sędziego i Matka Miłosierdzia pokornie i skutecznie będzie błagać w naszej sprawie.

Św. Bernard z Clairvaux, Kazanie I na Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Źródło: jedrzejow.cystersi.pl