Ofiara jest podstawowym pojęciem i rzeczywistością religijną. Oznacza ona pewien dar składany Bogu, poprzez który człowiek uznaje Boga za Kogoś wyższego od siebie, za Kogoś, od Kogo całkowicie zależy i w końcu za Kogoś, Komu winien jest najwyższą cześć i uwielbienie. W tym znaczeniu Stary Zakon nie różnił się od innych religii: i tam znajdziemy przeróżne ofiary, które Izraelici składali Bogu, by Go uwielbić, by Mu podziękować, by Go przeprosić, a także by Go prosić o różne łaski.

Wierzymy, że skoro są one zalecane na kartach Pisma Świętego (dokładnie kwestię ofiar opisuje Księga Kapłańska), znaczy to, że Bóg sam chciał, aby te ofiary były Mu składane. Jednak już na kartach tegoż samego Starego Testamentu skarży się, że ludzie zaczęli traktować składanie ofiar jako bezduszny rytuał, za pomocą którego chcą sobie przejednać Boga, niezależnie od swojego postępowania.

Posłuchaj, mój ludu, chcę przemawiać i świadczyć przeciw tobie, Izraelu: Ja jestem Bogiem, Bogiem twoim. Nie oskarżam cię o twe ofiary, bo twoje całopalenia zawsze są przede Mną. Nie chcę przyjmować cielca z twego domu ani kozłów ze stad twoich, bo do Mnie należy cała zwierzyna po lasach, tysiące zwierząt na moich górach. Znam całe ptactwo powietrzne i do Mnie należy to, co się porusza na polu. Gdybym był głodny, nie musiałbym tobie mówić, bo mój jest świat i to, co go napełnia. Czy będę jadł mięso cielców albo pił krew kozłów? (Ps 50(49),7–13). Pan Bóg nie potrzebuje darów od ludzi, ponieważ jest bytem nieskończenie doskonałym i sam sobie wystarcza, a poza tym to, co człowiek może ofiarować Bogu, zostało wcześniej przez tegoż Boga stworzone.

[Pełny tekst w wydaniu papierowym]