Parafia pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela w Grodowcu sięga swoimi początkami XII wieku. Położona jest na Dolnym Śląsku, w połowie drogi między Głogowem a Lubinem. Jej centrum stanowił początkowo drewniany kościół, który spłonął w 1591 roku wskutek uderzenia pioruna. Z pogorzeliska cudem ocalał słynący łaskami obraz Matki Bożej z Panem Jezusem na ręku, który umieszczono w nowej, murowanej świątyni. Niestety, podczas wojny trzydziestoletniej obraz bezpowrotnie zaginął, a Szwedzi zniszczyli budowlę, zamieniając ją w stajnię. Parafianie, którzy pozostali wierni Kościołowi podczas rewolucji protestanckiej, musieli też zmagać się z licznymi klęskami żywiołowymi dotykającymi świątynię. Jednak za każdym razem mozolnie odbudowywali usytuowany na wzgórzu Dom Boży.

Na początku XVII wieku w głównym ołtarzu kościoła ustawiono gotycką figurę Matki Bożej, czczonej odtąd jako Jutrzenka Nadziei. Rzeźba ma metr wysokości, a sposób ukazania Bożej Rodzicielki określa się jako „Maryja Służebnica w Świątyni”. Sylwetka Matki Najświętszej została przedstawiona w pozie modlitewnej, ze złożonymi rękami, w długiej sukni, z rozpuszczonymi włosami i koroną na głowie. Twarz Matki Bożej posiada typowe dla stylu gotyckiego „wypukłe czoło, lekko wystające policzki, mały podbródek oraz migdałowe oczy z wyraźnie podkreślonymi łukami i brwiami”.

Do Sanktuarium Matki Bożej Jutrzenki Nadziei, wzdłuż drogi od strony Głogowa, prowadzi 15 kapliczek poświęconych tajemnicom różańcowym. Zostały one ustawione w II połowie XVII wieku. Zwiększający się ruch pielgrzymkowy doprowadził do rozbudowania i uroczystego poświęcenia świątyni 1 lipca 1724 roku. W drugiej połowie XIX w. przy kościele wybudowano wieżę oraz postawiono 14 stacji Drogi Krzyżowej.

Po II wojnie światowej w miejsce wysiedlonej ludności niemieckiej w Grodowcu pojawili się Polacy z terenów zabużańskich. Figura Matki Bożej Grodowieckiej przeszła gruntowną renowację, a odrodzenie ruchu pielgrzymkowego znacząco przyczyniło się do ożywienia kultu maryjnego w tym dolnośląskim sanktuarium.