Kiedy poproszono profesora rzymskiego Angelicum, ojca Réginalda Garrigou-Lagrange OP o ustosunkowanie się do stwierdzenia, iż Kościół nie jest ani na prawicy, ani na lewicy, ten wybitny francuski teolog, bezsprzecznie jeden z największych tomistów XX wieku, nauczyciel między innymi świętego Jana Pawła II, odpowiedział bez wahania:

– Jestem człowiekiem prawicy i nie widzę powodu, dla którego miałbym ten fakt ukrywać. Jestem przekonany, że wielu z tych, którzy używają zacytowanego zdania, wypowiada je w celu porzucenia prawicy i prześliźnięcia się na lewicę. Starając się rzekomo unikać przesady, popadają oni w odwrotność, jak to się ostatnimi laty zdarzało we Francji.

– Uważam również – dodał ów mądry Francuz – że nie powinniśmy mylić prawdziwej prawicy z różnymi łże-prawicami broniącymi fałszywego, a nie prawdziwego ładu. Prawdziwa prawica broni ładu ufundowanego na sprawiedliwości i stanowi odbicie tego, co Pismo Święte nazywa prawicą Boga, nauczając, że Chrystus zasiada po prawicy Ojca, a wybrani staną po prawicy Najwyższego.

Gdy na Sądzie Ostatecznym Pan oddzieli dobrych od złych, jak się oddziela owce od kozłów, wówczas owce postawi po prawicy, a kozły po lewicy swojej, po czym odezwie się do tych na prawicy: Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo przygotowane wam od założenia świata (Mt 25,31–34).

Albowiem na prawicy stoją prawi, czyli szlachetni i sprawiedliwi – ci, którzy kierują się miłością Boga i bliźniego oraz posłuszeństwem wobec Kościoła Świętego i mądrością. Tacy nie dadzą się uwieść chwytliwym sloganom o sercu bijącym po lewej stronie, bo wiedzą, że – jak uczy Księga Koheleta – serce mędrca zwraca się ku prawej stronie, a serce głupca ku lewej (Koh 10,2).