Nie otrzyma nagrody z Chrystusem ten, kto opuszcza Jego Kościół. Będąc Oblubienicą Chrystusa (Ecclesia – Kościół – przyp. red.), nie może być splamiona cudzołóstwem; jest nienaruszona i wstydliwa. Zna jeden dom; jednego łoża świątobliwości strzeże czystym wstydem. Zachowuje nas Bogu; ona swoich synów, których porodziła, przekazuje królestwu.

Ktokolwiek, będąc odłączonym od Kościoła, łączy się z cudzołożnicą, sam się wyklucza od obietnic Kościoła. Nie osiągnie nagrody od Chrystusa ten, kto opuścił Kościół Chrystusowy, jest obcy, niegodny, jest jego nieprzyjacielem. Nie może już mieć Boga za Ojca ten, kto Kościoła nie ma za matkę. Jak nie zdołał się nikt ocalić od potopu, kto się nie znajdował w arce Noego, tak też nie ocali się ten, kto nie jest w połączeniu z Kościołem. Upomina Pan i mówi: Kto nie jest ze mną, przeciwko mnie jest; a kto nie zbiera ze mną, rozprasza (Mt 12,30). Kto zrywa pokój i zgodę z Chrystusem, ten działa przeciw Chrystusowi. Kto gdzie indziej, a nie w Kościele zbiera, ten rozprasza Kościół Chrystusa. Mówi Pan: Ja i Ojciec jedno jesteśmy (J 10,30), a w innym miejscu napisane jest o Ojcu, Synu i Duchu Świętym: A ci trzej jedno są (por. 1 J 5,7) Kto sądzi, aby ta jedność, pochodząca z mocy Boskiej i ściśle połączona z tajemnicami Niebieskimi, mogła być w Kościele rozerwana i podzielona różnością zdań przeciwnych? Kto się tej jedności nie trzyma, ten się nie trzyma Prawa Bożego, ten nie trzyma się wiary w Ojca i Syna, ten nie ma żywota i zbawienia.

Św. Cyprian z Kartaginy, O jedności Kościoła katolickiego, Wydawnictwo Diecezjalne i Drukarnia w Sandomierzu, 2021. Tytuł od Redakcji.