Biada narodowi grzesznemu, ludziom złością obciążonym, nasieniu złemu, synom złośliwym. Ziemia wasza pusta, miasta wasze ogniem spalone, kraj wasz obcy w oczach waszych pożerają, i spustoszeje jako w pomietle wojennym, i będzie jako chłodnik przy winnicy i jako szopka przy ogrodzie.

Na te słowa, o Polska Korono i obywatele jej wszyscy, uszy otwórzmy! Bośmy jako owi Żydowie, poznawszy Pana Boga naszego i pobrawszy ojcowskie dobrodziejstwa Jego, odstąpiliśmy od Niego i jawnymi grzechami Jego gniewamy, i długo cierpliwością Jego pogardzamy, i na pewną i nieodmienną sprawiedliwość Jego nie patrzymy; i tak zguby czekać musimy, której nie uszli też owi przestępcy; jeśli się nie odmienimy, a pokutą się prawdziwą nie wykupimy. (…)

Ta kosa idzie na ciebie, grzeszna Polsko! Strzeż się, zakwitłaś w szczęście, ale i w grzechy. Oto kosa! Staniesz się trawą, nie kamieniem. Skoszą trawę, a kwiat chwały twojej świeckiej uschnie. (…)

Nie mamy Bożego zapału w sobie, o krzywdę się Bożą nie gniewamy, Bożej czci nie miłujemy, przez to narażając własne dusze i dusze naszej trosce powierzone, za które odpowiemy, Kościoła Bożego i wiary świętej nie bronimy, chociaż mamy do tego tyle sposobności. O jak nieznośny przed Panem Bogiem jest grzech, gdy ktoś, mogąc braci i poddanych swoich od zguby bronić i wilki od owiec słabych i prostych odganiać, tego nie czyni, i owszem, wilkom wrota do owiec otwierając, czyż ich sam nie zabija?