Niedościgniony mistrz Fra Angelico przedstawił na jednym ze swych fresków scenę Przemienienia Pańskiego na Górze Tabor, która to scena – wedle Ewangelii – miała miejsce w obecności świętych apostołów: Piotra, Jakuba i Jana. Pismo Święte mówi nam, że podczas przemienienia Pana Jezusa, z Nieba rozległ się głos: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!

W tym nadzwyczajnym wydarzeniu odmalowanym przez dominikańskiego artystę, naszą uwagę od razu zwraca lęk, jakiego doznali apostołowie w obliczu nieziemskiego blasku promieniującego od Boskiej Osoby Chrystusa. Nie mieli odwagi skierować ku Niemu swych oczu, z powodu wielkiego majestatu, jaki został im objawiony. Według słów Ewangelii, po obu stronach Chrystusa stali Mojżesz i Eliasz, rozmawiając ze Zbawicielem na temat zbliżającej się Jego męki. Mojżesz reprezentował w tej scenie prawo, zaś Eliasz proroków.

Według niektórych komentatorów Ewangelii, Chrystus przemienił się na oczach apostołów m.in. z tego powodu, aby ich wiara nie zachwiała się w godzinie próby i prześladowania, jakie miały nadejść w przyszłości.

Wszystko w tej scenie pełne jest symboliki. I tak według niektórych interpretatorów fakt, że Pan Jezus prowadził ich na szczyt góry, aby tam w ich obecności się przemienić, znaczy, że przywilej kontemplowania Boga i uczestniczenia w radości Przemienienia jest zarezerwowany dla tych, którzy długo i wiernie towarzyszyli Mistrzowi.

Niektórzy mówią, że cała droga do tego miejsca trwała sześć długich i męczących dni (od Gór Hermonu do Góry Tabor). Innym aspektem symbolicznym, podkreślanym przez różnych teologów, jest osiągnięcie światła wewnętrznej przemiany poprzez konieczne praktykowanie ascezy – w tym wydarzeniu wyrażone przez trudne wspinanie się pod górę.

Ewangelia opowiada również, że św. Piotr choć przestraszony i zmieszany, był jednocześnie tak uszczęśliwiony atmosferą, jaka panowała w tym miejscu, że chciał tam zostać, sugerując nawet postawienie trzech namiotów: dla Pana Jezusa, Mojżesza i Eliasza. Ale ta chwila nie mogła trwać długo, ponieważ aby dostąpić wiecznej chwały, trzeba przejść przez Kalwarię za przykładem naszego Pana i Mistrza. Dlatego, jak trafnie stwierdza wielka św. Tereska od Dzieciątka Jezus: Żyć miłością nie znaczy wcale rozbijać namiot na szczycie Taboru, ale z Jezusem wspinać się na Kalwarię i patrzeć na Krzyż jako na skarb jedyny!…

Święto Przemienienia Pańskiego zostało ustalone w Kościele na 6 sierpnia przez papieża Kaliksta III w 1456 roku w podziękowaniu za zwycięstwo wojsk chrześcijańskich nad muzułmanami pod Belgradem, ale było ono obchodzone w Kościele Wschodnim już od VI wieku.