W czasie wakacyjnego pobytu w Gostyniu na Świętej Górze, po wieczornej Mszy św., spotykam Marlenę Trąbkę – mamę czwórki dzieci: Julii, Daniela, Oliwii i Gabriela. – Jestem szczęśliwą mamą. Staram się równo rozdzielać swoją matczyną miłość między dzieci. Na pewno popełniam błędy. Staram się jednak, jak umiem, wychować je dobrze. Muszę wyznać, że macierzyństwo daje mi ogromne szczęście – mówi pani Marlena.
Marlena Trąbka trzyma na rękach prawie rocznego syna. Kiedy na nią patrzę, wydaje mi się, że ma może 30 lat. Szybko wyprowadza mnie jednak z błędu i śmiejąc się mówi, że Gabryś jest jej czwartym dzieckiem, a pierwsza córa ma już dziewiętnaście lat. Gdy to słyszę, przestaję się dziwić. Nie pierwszy raz przekonuję się, że macierzyństwo służy kobietom…

CUD MACIERZYŃSTWA

Marlena Trąbka wyznaje, że kiedy wychodziła za mąż, gdzieś w sercu czuła, że chce mieć dużo dzieci. – Nigdy nie mówiłam tego głośno, ale kiedy po raz kolejny orientowałam się, że noszę dziecko, zawsze uważałam to za cud – mówi kobieta.

I choć dla samej pani Marleny macierzyństwo jest wielkim darem, jej znajomi – jak wyznaje – nie rozumieją tego. – Nieraz słyszałam, że to patologia, że to niemodne. Dla mnie to wszystko jednak wygląda inaczej. Przecież wiem, czym jest antykoncepcja i mogłabym z tego korzystać, gdybym nie chciała dzieci, gdybym nie uważała jej za zło, za grzech. Mnie macierzyństwo, bycie z dziećmi, śledzenie jak się rozwijają, daje ogromne poczucie szczęścia, nie rozumiem więc kobiet, które uchylają się przed byciem matką – podkreśla kobieta, dodając, że choć po czterech ciążach ma różne dolegliwości i bardzo dokucza jej kręgosłup, nie zamieniłaby swojego życia na żadne inne.

URATOWANE DZIECKO

Bycie mamą daje ogromne poczucie szczęścia. Czasem jednak przychodzą trudne chwile. Bardzo trudne. Zwłaszcza, kiedy trzeba walczyć o życie dziecka…

Trzy lata temu pani Marlena po raz czwarty była w stanie błogosławionym. Niestety, w dwudziestym tygodniu ciąży ze skurczami i krwawieniem trafiła do szpitala. Lekarze nie dawali wielkich szans, że kobieta donosi dziecko. – Skurcze trwały dzień i noc. Bardzo bolałam nad tym, kiedy jeden z lekarzy powiedział: „To jest za młode żeby żyć”. Dla niego moje dziecko było tylko „to”, on nie traktował go jak człowieka. Płakałam, bardzo bałam się, że je stracę, a przecież to dziecko. Moje dziecko – wspomina pani Marlena.

Kiedy kobieta leżała w szpitalu, jej mąż – pan Sebastian – musiał normalnie pracować, a jednocześnie zajmować się trójką dzieci. Jeździł też do swojej żony, by choć chwilę przy niej być, by ją wspierać. – To była niezła szkoła dla męża – śmieje się dziś pani Marlena.

Sebastian Trąbka zawierzył wówczas bardzo mocno Bogu i Maryi życie i zdrowie swojego malutkiego jeszcze nienarodzonego dziecka i żony. – Każdego dnia wstawałem wcześnie rano, kiedy dzieci jeszcze spały i biegłem na Świętą Górę do Matki Bożej Świętogórskiej na Mszę św. na godz. 6.30. Tam się modliłem. Błagałem Maryję o życie dla mojego maleństwa i mojej żony – wspomina pan Sebastian.

I choć skurcze nie ustały przez kolejne trzy miesiące, dziecko trwało i rosło w łonie swojej mamy. – Gabriel przyszedł na świat w trzydziestym szóstym tygodniu. Urodził się zdrowy i tak jest do dziś. Mamy za co dziękować Matce Bożej – mówi Marlena Trąbka.

TO WIELKA ŁASKA

Żona pana Sebastiana opowiada, że przed laty nie byli tak blisko Pana Boga jak dziś. Nie pochodzą z rodzin, w których wiarę wysysa się niemal z mlekiem matki. – Był taki czas, że Pan Bóg był gdzieś z boku naszego życia. Ważna była praca, pieniądze. Czas problemów z Gabrielem to czas naszego nawrócenia. Za nie jesteśmy wdzięczni Matce Bożej i św. Józefowi, o wstawiennictwo którego bardzo się modliłam, kiedy leżałam w szpitalu – wyznaje kobieta.
Pan Sebastian podkreśla, że problemy większe czy mniejsze wciąż są obecne w ich życiu. – Teraz jednak każdego dnia uczestniczę we Mszy Świętej i czuję, że łatwiej się nam żyje, a problemy stają się jakieś łatwiejsze i słodsze. Kiedy dzieje się coś złego, zawsze czujemy opiekę i pomocną dłoń. To wielka łaska – podkreśla Sebastian Trąbka.

Kiedy kończymy rozmowę, pani Marlena mówi: – Choć mam już swoje lata, z radością przyjęłabym piąte dziecko, jeśli tylko Bóg sprawiłby kolejny cud!

MP